Πέμπτη 30 Ιανουαρίου 2014

Ε, άσε με πια, βαρέθηκα!

Κατέβηκα νωρίτερα από κάτω στους δικούς μου να πιω έναν καφέ να πω καμιά κουβέντα να περάσει η ώρα μιας κι ο Κώστας είναι απογευματινός στην δουλειά. Μα όποτε κατέβω από κάτω βάζει η μάνα μου να δει στην τηλεόραση Τατιάνα. Δεν μπορώ να διαφωνήσω μιας και στην τηλεόραση την δική τους οι γονείς μου θα δουν ό,τι θέλουν, οπότε όταν είμαι μαζί τους αναγκαστικά υπομένω τις τηλεοπτικές τους προτιμήσεις. Ένα απ'τα θέματα της Τατιάνας, τι άλλο... το αδυνάτισμα "λιποαναρρόφηση χωρίς νυστέρι"... Θυμάστε την ελληνική ταινία "Ευτυχώς τρελάθηκα"; Εκεί ο Σταυρίδης έκανε επίτηδες τον τρελό γιατί χρωστούσε της Μιχαλούς, εκεί στο τρελάδικο που τον έβαλαν ένας τρελός πιάνει και του λέει "την επιστήμη μου εγώ την έχω προχωρήσει, κάνω εγχειρήσεις πάνω απ'τα ρούχα...". Να αυτό θυμήθηκα με το θέμα της Τατιάνας. Κι έλεος δηλαδή κάθε φορά να κάνουμε κουβέντα με την μάνα μου για δίαιτες κι αδυνάτισμα για το πόσο αδυνάτισε μια άλλη γειτόνισσα κλπ κλπ..

Ναι, σήμερα η κουβέντα μας ήταν για μια γειτόνισσα πίσω από εμάς την οποία ενώ την ξέραμε να έχει ένα τέλειο κορμί ξαφνικά την είδαμε το καλοκαίρι που μας πέρασε τετραπλάσια. Φυσικά υπήρχε λόγος που η κοπέλα είχε παχύνει. Πρώτον περνούσε κατάθλιψη. Ακολουθούσε θεραπεία κι ευτυχώς τόσο οι αδερφές της όσο και ο πατέρας της (έχασε την μάνα της στα 18 της απ'την επάρατο) την βοήθησαν και την βοηθάνε. Κατανοούν το πρόβλημά της και την στηρίζουνε. Εκτός απ'τα αγχολυτικά χάπια που έπαιρνε η Ρένα, έτρωγε και κρυφά. Όταν πήγαινε στον φούρνο πάντα επέστρεφε με μια τυρόπιτα ή πίτσα στο χέρι και πάντα κοντοστεκόταν πίσω απ'το αυτοκίνητό μας να φάει ότι είχε αγοράσει για να μην την δουν στο σπίτι. Το συζητούσαμε με τον άντρα μου και της δίναμε κάποιο δίκιο. Κοπέλα μόνη να ζει με τον πατέρα της, οι αδερφές της -μεγαλύτερες από αυτή- παντρεμένες και με παιδάκια και η Ρένα πριν πάθει ότι πάθε, πέρασε μια χοντρή ερωτική απογοήτευση. Συχνά βλέπαμε να εκσφενδονίζει πράγματα στο δρόμο απ'το θυμό της, να κλαίει και να ωρύεται! Ίσως η απογοήτευσή της αυτή να της έφερε νευρικό κλονισμό κι έπειτα κατάθλιψη. Για ένα διάστημα είχαμε χάσει την Ρένα. Δεν την βλέπαμε να παίρνει το ποδηλατό της και να κάνει βόλτα ή να περνά να πηγαίνει στο φούρνο. Κι όταν την είδαμε, η Ρένα ήταν πρησμένη αρχικά έπειτα στην ίδια εμφάνιση την όμορφη με την λεπτή σιλουέτα και ξαφνικά με παραπανίσα κιλά. 100 κοντά έφτασε όπως είπε στην μάνα μου και τα έχασε γιατί έκοψε να τρώει κρυφά -είχε θέμα νυχτερινής υπερφαγίας, αλλά αλλιώς το έπιασε η μάνα μου. Η Ρένα βρίσκει τον εαυτό της και πάλι. Πήγε κομμωτήριο, έκανε ανταύγιες επάνω στα ξανθά φυσικά μαλλιά της, έφτιαξε αφέλειες, έβαλε τις φόρμες της και τα αθλητικά της και παίρνει το κινητό της μαζί με τα ακουστικά στα αυτιά να ακούει την αγαπημένη της μουσική περπατώντας. Άλλαξε η διάθεσή της και η Ρένα ομόρφυνε και πάλι.

Όμως για την μάνα μου δεν χωράει η δικαιολογία ότι κάποιος ή κάποια μπορεί να το ρίξει στο φαγητό επειδή εκεί βρίσκει ευχαρίστηση. Η μάνα μου έχει μια λογική με παρωπίδες. Βλέπει το καρότο και ακολουθεί, δεν υπάρχει κάτι άλλο!!! Δεν κάθισα να της εξηγήσω το πως και το γιατί, απλά διότι δεν θα έβγαζα άκρη μαζί της. Η άποψή της θέλει να υπερισχύει. Κι αφού το βραδυνό φαγητό είναι αυτό που ευθύνεται για το πάχος, πρέπει να κοπεί και πρέπει να τρώει κανείς για να χάσει βάρος μια φορά την μέρα. Πάει και τελείωσε. Κάποτε που είχα την αντοχή και ήμουν κοριτσάκι δεν με ένοιαζε το έκανα: έτρωγα μια φορά την μέρα. Τώρα όμως δεν μπορώ. Θέλω να έχω σταθερά τουλάχιστον 3 γεύματα την ημέρα, μα πολύ ή λίγο να είναι το φαγητό, η σταθερότητα θέλω να υπάρχει. Απλά εγώ καθορίζω την ποσότητα ώστε αν θέλω να χάσω βάρος να χάσω βάρος κι αν με πιάσουν τα ψυχολογικά μου να φάω πολύ περισσότερο, αλλά όχι να περάσω πάλι από την νυχτερινή υπερφαγία. Εδώ η μάνα μου νομίζει ότι παχαίνει με το νερό, μη σου πω και με τον αέρα που αναπνέει!!! Άντε συ τώρα να βγάλεις άκρη μαζί της!!! :P  


post signature

Τρίτη 28 Ιανουαρίου 2014

Happy...

Όποτε βλέπω το παρακάτω βιντεάκι είτε ακούω το τραγούδι, μου φτιάχνει την διάθεση. Πριν από λίγο ανοίγοντας τηλεόραση πέφτω επάνω του. Είπα να το χορέψω και...
Διαπίστωσα πως, αν δεν χαθεί κανά κιλό με βλέπω με κάνα "happy" να πέφτουν τα τριγλυκερίδια, το ζάχαρο, η χοληστερίνη κι όλα όσα χορεύουν και κάνουν πάρτυ μες τις φλέβες μου! Φυσική κατάσταση στο πάτωμα... :D





post signature

Δευτέρα 27 Ιανουαρίου 2014

1η εβδομάδα, -1,8

Η διατροφική μου εβδομάδα πέρασε επιτυχώς με απώλεια. Ήταν φορές που έπιανα το εαυτό μου να ξαναγυρνά στην σκέψη του "κάνω δίαιτα" αλλά μου επέβαλα να την αποβάλω γιατί ένιωθα να αγχώνομαι με το θέμα. "Θα τρως ότι υπάρχει κι όχι ότι θα ήθελες να υπάρχει". Έτσι λοιπόν αν το μεσημέρι η μερίδα μου ήταν κάπως πιο πλούσια το βράδυ θα έτρωγα πολύ λιγότερο που θα συμπλήρωνα με σαλάτα ή/και φρουτοσαλάτα. Ένιωσα στιγμές να με πιάνει πάλι εκείνη η μανία μου να φάω γλυκό του κουταλιού, αλλά προτίμησα να φάω 2 αχλάδια να με "στουμπώσουν" για να μου φύγει η σκέψη.

Το Σάββατο πήγαμε σούπερ μάρκετ και είδα τον άντρα μου να φλερτάρει με κάτι γεμιστές σοκολάτες: "Να πάρουμε μερικές;". Πως να του αρνηθώ που είναι σαν τσίρος μπροστά μου; Ορέχτηκε κάτι γλυκό για πρώτη φορά στις φορές που πάμε μαζί σούπερ μάρκετ και δεν του αρνήθηκα. Ήταν σαν τα μικρά παιδιά που σε τραβάνε απ'το φουστάνι όταν θέλουν να τους αγοράσεις μια λιχουδιά! Ο πειρασμός-σοκολάτες μπήκε στο ντουλάπι και όλο το Σαββατοκύριακο φλέρταρα να τον αγγίξω. Δεν το έκανα όμως. Μια σοκολάτα που ανοίξαμε για να δούμε τη γεύση ήταν εγώ έκοψα 2 μπάρες και όλη την υπόλοιπη την άφησα να την φάει ο ίδιος, βλέπεις συνήθως μοιραζόμαστε μια λιχουδιά. Προτίμησα να μην την κόψω στην μέση αλλά να του δώσω την περισσότερη! Πήγαμε επίσκεψη στον αδερφό μου να δούμε τον ανηψιό μας και μας έβγαλε ένα πιάτο με γλυκά μακαρόν (τα αγαπημένα του). Συνήθως έτρωγα και δεύτερο γλυκό όπως έκαναν και οι υπόλοιποι, αυτή την φορά δεν το έκανα. Αρκέστηκα σε ένα γλυκό και στον χυμό μου. Κι όλο έλεγα να ανοίξω και δεύτερο, αλλά συγκρατήθηκα. Το βράδυ που πέρασε ήρθα ξανά μούρη με μούρη και με άλλο πειρασμό. Είχαν απομείνει πατάτες φούρνου απ'το μεσημέρι όπως και μπρόκολο και θα συμπλήρωνα με λίγη φέτα. "Α, θα κόψω και λίγη πάριζα" μου λέει ο Κώστας. Αγοράζουμε την πάριζα "αγροικία" του λιντλ που μας αρέσει τρελά. "Εσύ φάε εγώ δεν θα φάω, θα κόψω λίγη φέτα" του είπα. Αντιστάθηκα στο να κόψω μια φέτα πάριζα, γιατί θα είχα ξεπεράσει αρκετά τους διατροφικούς πόντους μιας και όσοι ήταν φυλαγμένοι πήγαν περίπατο με τους γύρους που τσάκισα το βράδυ του Σαββάτου. Ναι δεν στερήθηκα τίποτε! Έφαγα απ'όλα, γέμισα την μπάκα μου δεν μπορώ να πω! =))

Όμως θα έρθει η ώρα που θα συμμαζευτώ πολύ, όταν οι διατροφικοί πόντοι μειωθούν, όταν κατέβω δεκάδα σε κιλά. Από σήμερα μπήκα στη 2η εβδομάδα και θέλω να ελπίζω πως θα συνεχίσω να είμαι και πάλι οργανωτική και με θετική σκέψη ώστε να έχω κι άλλη απώλεια, χωρίς βεβαίως βεβαίως να με τριβελίζει η σκέψη "κάνεις δίαιτα"! ;)  
post signature

Σάββατο 25 Ιανουαρίου 2014

Ευχάριστο και δυσάρεστο...

Όλο έλεγα να καθίσω και να γράψω πράγματα που συμβαίνουν στην ζωή μου κι όλο τα ξεχνούσα. Τώρα όμως που έχω την αναλαμπή είπα να τα σημειώσω όπως ακριβώς το λέει ο τίτλος. Το 2013 έφυγε με ένα ευχάριστο και ταυτόχρονα δυσάρεστο... γεγονότο! Και ένιωσα σαν να μου έκλεψαν την χαρά για να με πικράνουν έπειτα.

12 Δεκεμβρίου του Αγ. Σπυρίδωνα γεννήθηκε ο ανηψιός μου. Το συναίσθημα όταν έμαθα πως εκτάκτως η νύφη μου με τον αδερφό μου ήταν στο μαιευτήριο, ήταν απερίγραπτο. Ειλικρινά απερίγραπτο. Άλλο να ακούς πως ένας κολλητός ή κολλητή φίλη γίνεται γονιός κι άλλο όταν γίνεται ο αδερφός σου. Σαν να μιλάει το αίμα ένα πράγμα. Κανονίσαμε με τον αδερφό μου και πήγαμε μαζί του στο μαιευτήριο το Σάββατο. Μείναμε όλη τη μέρα εκεί. Υπναράς ο μικρός και κουραστικός! Από τα γενοφάσκια του ο μικρός μαθαίνει να τρώει μικρά τακτικά γεύματα, που κουράζει την νύφη μου απίστευτα! Μία ώρα κάνει ο θηλασμός και μαζί το συμπλήρωμα γάλακτος που του δίνουν... ε! κι άλλη μισή για να ακουστεί το ρέψιμο του! Όταν πρωτοσυστηθήκαμε με τον ανηψιό μου και τον παρατηρούσα, ήταν σαν να έβλεπα σε μινιατούρα την νύφη και τον αδερφό μου. Ώρες ώρες έσφιγγε τα χειλάκια του όπως κάνει ο αδερφός μου όταν χαζεύει ή είναι σε αμηχανία. Γελούσα που αντέγραφε το χούι ο μικρός! Κουραστική η μέρα στο μαιευτήριο από το πρωί μέχρι το βράδυ. Βλέπεις λόγω της ανεργίας του άντρα μου δεν μπορούσαμε να επισκεφθούμε την νύφη μου στο "Έλενα" με διαφορετικό τρόπο (λεωφορείο ή τρένο) κι έτσι πήγαμε με τον αδερφό μου μαζί. Μπορεί να κουραστήκαμε λιγάκι όμως η χαρά ήταν χαρά. 

Επιστρέφοντας στο σπίτι και πηγαίνοντας στο υπνοδωμάτιο να βάλω το παλτό στην ντουλάπα βλέπω μια ελαφριά αναστάτωση. Κάτι ακτινογραφίες για το πόδι μου που είχα επάνω στην συρταριέρα ήταν πεταμένες στο κρεββάτι, το χαλάκι εκεί μπροστά ήταν ψιλομαζεμένο και κυρίως αυτό που με έβαλε σε υποψίες ήταν οι ταμπλέτες καμφοράς που έχω για τα μάλλινα και τις είχα φυλαγμένες στο πρώτο συρτάρι ήταν απ'έξω: "Κώστα κάτι συμβαίνει εδώ" λέω στον άντρα μου. Έρχεται βλέπει... Αρχίσαμε τις ανόητες υποθέσεις, πως επειδή έσπασε το λάστιχο που κρατούσαν σε ρολό τις ακτινογραφίες αυτές πετάχτηκαν στο κρεββάτι κι ότι το πατάκι ίσως όταν εγώ έβαζα τα παπούτσια μου δεν πρόσεξα και το στραπατσάρισα φεύγοντας χωρίς να το δω... "Η καμφορά; Εγώ δεν είχα έξω το πακετάκι. Ήταν μέσα στο συρτάρι. Να το έβγαλα ασυναίσθητα εγώ το πρωί;". Κάνω να βρω να κλείσω τα εξώφυλλα που είχα αφήσει όλη μέρα ανοιχτά και διαπιστώνω ότι τα συρώμενα τζάμια της μιας μπαλκονόπορτας ήταν ξεκουμπωμένα. Εκεί με ζώσαν τα φίδια. Πάω ανοίγω το συρτάρι στη συρταριέρα, το'χε περάσει χέρι που έψαχνε. Ανοίγω τις θήκες την μπιζουτιέρα και δεν έδειχνε να λείπει κάτι, ανοίγω τις θήκες με τα ρολόγια. Του άντρα μου στη θέση του, το δικό μου εξαφανισμένο μαζί με όλα τα χρυσά κοσμήματα που είχα εκεί φυλαγμένα και που με βόλευε όταν πηγαίναμε κάπου να τα παίρνω όπως είναι μαζί μου. Πολλά δεν ήταν. Όμως όλα είχαν μια συναισθηματική αξία. Κοσμήματα που απέκτησα όταν πρωτοπληρώθηκα τους πρώτους μου μισθούς όταν άρχισα μικρή να εργάζομαι: δαχτυλιδάκια λεπτά και 2 αλυδίδες χεριού. Χαμένο και το λιτό σε σχέδιο αλλά χοντρό δαχτυλίδι που μου έκανε δώρο ο άντρας μου όταν ήμασταν λογοδοσμένοι, χαμένα και τα σκουλαρίκια που πήγαμε μαζί να διαλέξω, χαμένα και τα σκουλαρίκια που είχα αγοράσει απ'την Πάργα όταν κάποτε πήγαμε εκδρομή στην Κέρκυρα με τους γονείς μου και κάναμε στάση εκεί. Χαμένη και η αλυδίδα χειρός που μου έκανε η μαμά του βαφτισιμιού της μάνας μου, χαμένη η αλυσίδα και το σκαλιστό αντρικό δαχτυλίδι που έκανε δώρο η μάνα μου στον άντρα μου, χαμένο και το αγαπημένο μου ρολόι δώρο της μάνας μου στο γάμο μου που η αξία του ήταν μικρή μεν αλλά ήταν τόσο όμορφο που έμοιαζε σαν χοντρή περίτεχνη αλυσίδα χειρός, όταν το ρολόι ήταν από μέσα στο καρπό. Τα θυμάμαι και ταράζομαι... Όλο το βράδυ δεν κοιμήθηκα. Η αίσθηση της παραβίασης του χώρου σου, σε κάνει να νομίζεις πως ο κλέφτης είναι κάπου εκεί κοντά σου και παραμονεύει. Την άλλη μέρα πήγα στην αστυνομία (Κυριακή ήταν) και δήλωσα την κλοπή. Το μεσημέρι ήρθαν απ'την σήμανση. Έκαναν έλεγχο, δεν βρήκαν πουθενά παραβίαση κι ότι μάλλον αυτός που μπήκε είχε κλειδί. Και η αστυνομία να σε τρελαίνει, όταν τους λες ποιό ήταν το σημείο που είχαν ανοίξει για να μπουν! Και το πιο παράδοξο απ'όλα; Οι γονείς μου ήταν από κάτω. Είχαν κατέβει απ'το χωριό να δουν κι αυτοί το εγγόνι. Η μάνα μου έλεγε πως άκουσε θόρυβο αλλά νόμισε πως ήμασταν εμείς που είχαμε επιστρέψει απ'την Αθήνα. Που να φανταστεί ότι κάποιοι παραβίαζαν την μπαλκονόπορτα εκείνη την ώρα και έμπαιναν σαν κύριοι και έβγαιναν σαν κύριοι. Την άλλη μέρα με όσα χρήματα είχαμε στο ταμείο μας, πήγε ο άντρας μου κι αγόρασε μεντεσεδάκια που δίνουν μια σχετική ασφάλεια, που αν ο κλέφτης αποφασίσει να παραβιάσει κάποια μπαλκονόπορτα θα χρειαστεί να τις κοπανάει για να σπάσουν οι μεντεσέδες. Τώρα που ο Κώστας βρήκε δουλειά -δεν ξέρω και πόσο θα τον κρατήσουν γιατί δεν είναι και μόνιμη- θα φροντίσουμε να τοποθετήσουμε και πύρους ασφαλείας κάποια στιγμή. Είδωμεν!  

Μια εβδομάδα αργότερα τηλεφώνησα στην αστυνομία να μου πουν αν είχαν κάτι νεώτερο. Τίποτε. Πλέον τα περισσότερα κοσμήματα καταλήγουν σε ενεχυροδανειστήρια σε άλλες πόλεις ώστε να καλύπτονται τα ίχνη τους. Από φιλικό ζευγάρι είχα μάθει πως με παρόμοιο τρόπο έκλεψαν και συγγενείς τους, που μετά από καιρό πιάστηκαν οι κλέφτες και ήταν τσιγγάνες αρκετά οργανωμένες! Αυτό το περιστάτικο συνέβη στην Θεσσαλονίκη. Για εδώ Χαλκίδα, δεν έχω ην παραμικρή ελπίδα με τόσους αλήτες που κυκλοφορούν εδώ γύρω στην περιοχή μου, όπου η ομάδα ΔΙΑΣ και η ΟΠΚΕ κάνουν τακτικά περιπολίες. Την πρώτη φορά ήμασταν τυχεροί γιατί τον έπιασαν την στιγμή που ήταν σε περίπολο η αστυνομία εδώ γύρω κι ο κλέφτης μπήκε σε μας για τρόφιμα και σε κάποιο άλλο γειτονικό σπίτι και τον έπιασαν στα πράσα. Αυτή την φορά δεν ήμασταν τόσο τυχεροί.  

Συμβουλή προς σε σας, γιατί και εγώ νόμιζα ότι δεν θα μου συνέβαινε ποτέ κάτι τέτοιο: μην αφήνετε κοσμήματα και χρήματα στο σπίτι όταν λείπετε. Πάρτε τα μαζί σας. Στην εποχή μας έστω κι ένα μηδαμινό χρυσό δαχτυλίδι να κλέψει κάποιος θα το μετατρέψει σε ευρώ για δική του χρήση. Δεν υπολογίζει το αν η πράξη του εσένα σου δημιουργεί ψυχολογικό στίγμα (αυπνία και μια ψιλοπαράνοια ότι κάποιος σε παραμονεύει). Πλέον η παροιμία: κλειδώνω αμπαρώνω κι ο κλέφτης είναι μέσα, έχει μεγάλη ισχύ στην εποχή μας.  


post signature

Τρίτη 21 Ιανουαρίου 2014

Πρώτος μικρός στόχος

Εγώ και η αποτυχία ως γνωστόν κάνουμε τακτικά παρέα, είπα να την ξεγελάσω αυτή την φορά κάνοντας μικρά βήματα ώστε ο στόχος μου για να χάσω κανά κιλό να είναι εφικτός. Το 10% απ'το αρχικό βάρος μου αν χαθεί, θα είναι μια πολύ καλή αφορμή ώστε να πάω στον αμέσως επόμενο στόχο. Αυτές τις μέρες νιώθω αισιόδοξη. Δεν αφήνω όμως να κάνω μακροπρόθεσμα σχέδια, γιατί τελικά αποτυχάνουν και ταρακουνιέται απ'τα γέλια το σύμπαν! =))
Βλέπεις για μένα το σύμπαν δεν συνωμοτεί που να χτυπάω τον κώλο μου κάτω! Για την ώρα, 13 κιλά να χαθούν θα είμαι υπερευχαριστημένη. Έβαλα μπροστά το φλέξι από χθες κι ελπίζω όλα να πάνε καλά... Καλή μου επιτυχία! :D


post signature

Προσθήκη σελίδων

Όπως ήδη φαίνεται στο μπλογκ, προστέθηκαν κάποιες σελίδες! Οι σελίδες αυτές μπήκαν για τις φίλες (και φίλους) που γενικά ψάχνουν να βρουν κάτι στα ελληνικά όσον αφορά την διατροφή φλέξιποιντς των γουέιτ γουότσερς. 
Θα μου πεις τώρα "μα εσύ δεν κλαιγόσουν που αντέγραφαν από σένα κι ήταν ένας απ'τους λόγους που έκλεισες το μπλογκ πέρσι το καλοκαίρι;". Ναι εγώ ήμουν, αλλά φρόντισα κι έψαξα κι ενημερώθηκα πως μπορώ να προστατέψω κάπως τα θέματα μου. Φυσικά επειδή απενεργοποίησα την δυνατότητα της αντιγραφής αυτό δεν σημαίνει πως κάποιος αν θέλει δεν μπορεί να το κάνει. Πανεύκολα μάλιστα, αλλά δεν σας το λέω! :P 
Απ'την άλλη φρόντισα να περάσω κώδικα ώστε να ενημερώνομαι για το ποιά-ποιός είναι ο επίδοξος αντιγραφέας και τι θέματα πήγε να πάρει. Άρα λοιπόν αν ο ένας τρόπος δεν κάνει, κάνει κάποιος άλλος και έχω μια υποτυπώδη προστασία! 
Οι σελίδες που προστέθηκαν  έχουν δύο "κομπιουτεράκια". Στη σελίδα "Βρίσκω τους φλεξιπόντους μου" είναι το γνωστό ερωτηματολόγιο που κάνουμε για βρούμε πόσους πόντους την ημέρα δικαιούμαστε να "φάμε". Στην σελίδα "Υπολογιστής τροφίμων" είναι το κανονικό κομπιουτεράκι του προγράμματος διατροφής που οι πόντοι μιας τροφής βγαίνουν με τον υπολογισμό θερμίδων, λιπαρών και φυτικών ινών κι όχι με τον υπολογισμό θερμίδων και κορεσμένων λιπαρών, όπως ήταν με το πόϊντ σύστεμ (οι παλιές και φαν του γουέιτ γουότσερς γνωρίζουν). Και τέλος στην σελίδα "Οι φλέξιπόντοι μου" προστέθηκε πίνακας με τη λίστα πόντων, σε φαγητά και ροφήματα που χρησιμοποιώ εγώ. Δεν θα απαντήσω σε ερώτηση "γιατί μόνο ότι χρησιμοποιείς εσύ;". Είναι επιλογή μου! ;)



post signature

Τετάρτη 15 Ιανουαρίου 2014

Ένα μανίκι για την Βούλα!

Χθες το απόγευμα έπινα καφέ στο σπίτι μου με την κολλητή μου! Μέσω της κολλητής μου λοιπόν μαθαίνω και τα νεά της ξαδέρφης της Βούλας που κάποτε στα νιάτα μας ήμασταν φίλες κολλητές. Τώρα δεν είμαστε. Αν τυχόν συναντηθούμε λέμε απλά "γεια σου, τι κάνεις, χαθήκαμε..." ανταλλάσοντας τους αριθμούς των κινητών μας και καμιά μας δεν κάνει την κίνηση να συναντηθούμε να τα πούμε από κοντά. Βασικά με την Βούλα δεν τσακωθήκαμε ποτέ, ακόμη και κανά αγόρι αν φλερτάραμε ποτέ δεν έμπαινε η μία στα πόδια της άλλης. Αλλά να, η Βούλα παντρεύτηκε κάπου στα 19 της, έκανε τον γιο της κι επειδή ο άντρας της ήταν και λίγο τεμπελάκος και του "όσα πάνε κι όσα έρθουνε" αποφάσισε η Βούλα να βγει στην εργασία για να δει χαίρι το σπίτι της! Τα πρωινά κρατούσε παιδάκια και τα βράδια ήταν λαντζέρα σε ουζερί ή σε καφετέριες, ανάλογα που ζητούσαν. Χαθήκαμε! Κρατήσαμε μια υποτυπώδη επικοινωνία τηλεφωνική ώσπου κι αυτή έγινε πιο ισχνή και χάθηκε εντελώς! Συναντιόμασταν τυχαία έπειτα και λέγαμε τα νέα μας στο πόδι!
Η Βούλα ήταν μια γλυκιά κοπέλα, ζουμπουρλούδικη, όχι ιδιαίτερα ψηλή. Είχε τάση για παχυσαρκία αλλά δεν φαινόταν ότι απ'τα κιλά της εγκυμοσύνης η Βούλα θα ξεχνούσε τον εαυτό της έτσι! Με τις δίαιτες δεν τα πήγαινε καλά, μόνο συλλογή τις έκανε. Θυμάμαι σε μια απ'τις τελευταίες μας συναντήσεις μου έλεγε πόσο λάτρευε την Άτκινς. Με την συγκεκριμένη ασχολήθηκε μόνο κανά 4ήμερο και μετά τίποτε. Δεν μπορούσε να συνεχίσει. Θαύμαζε την πειθαρχία που είχα δείξει εγώ κι είχα χάσει τα περιττά κιλά μου μια φορά κι έναν καιρό, αλλά η ίδια δεν μπορούσε με τίποτε να πειθαρχήσει. Δεν τα είχε καλά με τις δίαιτες γενικά. Η συλλογή μεγάλωνε και έπιανε κούτες με τα βιβλία που αποκτούσε από τηλεοπτικά περιοδικά και που ποτέ δεν έκανε τον κόπο να τα ανοίξει.
Μετά από χρόνια ξανασυναντώ τυχαία την Βούλα και απογοητεύτηκα απ'το πόσο πολύ παραμελημένο είχε τον εαυτό της. Οκ, είσαι παχουλή γιατί εσύ ξέρεις! Ατημέλητη όμως; Τα μαλλιά της απεριποιήτα, το ντύσιμο της ήταν δυσανάλογο με την ηλικία της που φανέρωνε μια κοιλιά να κρεμάει απ'το υπερβολικό λίπος! Κι εγώ μια απ'τα ίδια, αλλά ποτέ δεν βγήκα κάπου χωρίς να φτιάξω τα μαλλιά μου και χωρίς να βάψω -έστω κι ελαφρά- τα μάτια μου και τα χείλια μου. Στο σπίτι μου οκ, είμαι χυμαδιό! Και κυρίως φροντίζω το ντύσιμό μου να είναι όσο γίνεται φυσιολογικό, να καλύπτει τις πατσές -όσο γίνεται- και κυρίως να με κάνει να αισθάνομαι όμορφα! Στην εποχή μας,   υπάρχει μεγάλη ποικιλία ρούχων για παχουλές, όχι όπως κάποτε που κατέληγα να αγοράζω φορέματα για μεγάλες ηλικίες επειδή έβρισκα εκεί νούμερα στο σώμα μου! Η Βούλα έμεινε προσκολλημένη σε αυτά τα μεγαλίστικα φορέματα! Και είχα την εικόνα στα μάτια μου: η Βούλα δίπλα στη μάνα της! Το ίδιο πράγμα... Δεν φαινόντουσαν καν μάνα με κόρη, αλλά σαν αδερφές με 2-3 χρόνια διαφορά! Το ήξερε και η ίδια και μου το έλεγε, που της το είχαν πει. Δεν ξέρω πόσο μπορεί να την είχε ενοχλήσει μια τέτοια σύγκριση, το σίγουρο είναι ότι θα είχε απαντήσει έτσι: "ας πα' να γαμηθούνε, χέστηκα...". Ήταν και παραμένει αθυρόστομη η Βούλα!
Μαθαίνω πριν καιρό ότι η Βούλα είχε πάρει την απόφαση να κάνει "γαστρικό μανίκι". Η κολλητή μου δεν μπορούσε καν να μου περιγράψει πόσο άσχημα ήταν πλέον η Βούλα στα υπερβολικά κιλά της και είχε αποκτήσει και μια ωραία βουβονοκήλη που εκτός του ότι ο σκελετός της δεν άντεχε το βάρος της, σήκωνε και παραμάνες με ποτήρια για την λάτζα στην καφετέρια που εργαζόταν κι επιβάρυνε την κατάσταση. Ο αδερφός της Βούλας είναι γιατρός και την προειδοποιούσε συνεχώς.
Χθες έμαθα τελικά ότι η Βούλα έκανε το χειρουργείο. Όλα πήγαν καλά κι όταν ήδη έχει χάσει τα πρώτα της 10 κιλά. Αυτό που την ενοχλεί είναι που αυτό το πρώτο διάστημα το να φάει γλυκό είναι απαγορευτικό. Την ενόχλησε που η διατροφή της περιορίστηκε πάρα πολύ και ήταν σαν να έφτιαχνε τροφή για μωρό: στην αρχή υγρά κι έπειτε αλλεσμένα. Όμως, αισθάνεται ήδη καλά με μείον 10 κιλά.
Ακούγοντας αυτά τα νέα ζήλεψα. Ζήλεψα γιατί δεν ταλαιπωρήθηκε η Βούλα από πλευράς ιατρικών εξετάσεων, αφού της τα δρομολόγησε όλα ο αδερφός της, δεν ταλαιπωρήθηκε σε χρόνο αναμονής για το χειρουργείο μέσω ΙΚΑ γιατί "καθάρισε" ο αδερφός της. Μακάρι να είχε ο καθένας με πρόβλημα παχυσαρκίας τέτοια εύνοια ώστε να μην ταλαιπωρηθεί πολύ απ'το τρέξιμο για να καταλήξει κάποτε -άγνωστο πότε- στο χειρουργείο. Εγώ έχω αδερφό δάσκαλο, δεν είναι γιατρός! :-/
Aπ'την άλλη κατά περίεργο τρόπο, κρατάω επιφυλάξεις για την περίπτωση της Βούλας. Πρώτον επειδή με τις δίαιτες τηρούσε το "από μακριά κι αγαπημένες", δεν γνωρίζει την πράξη της φράσης "κάνω δίαιτα" και κυρίως είναι γλυκατζού. Αν δεν τηρήσει τις συμβουλές του γιατρού της αυστηρά, την βλέπω να καταπίνει παστούλες προκειμένου να νιώσει κάπως πιο γεμάτο το στομάχι. Ίσως δείχνω πολύ κακιά τώρα, αλλά έτσι το βλέπω το πράγμα ξέρωντας την. 
Εύχομαι όλα να πάνε κατ'ευχήν της Βούλας, να χάσει τα περιττά κιλά της, να τα διατηρήσει όπως πρέπει και κυρίως ας ξεχάσει για την ώρα τις κοιλιοπλαστικές και λοιπές πλαστικές, γιατί θα είναι κρίμα να πετάξει χρήματα έτσι, αν δεν έχει τον έλεγχο του εαυτού της διά βίου. Θα χαρώ αν την ξαναδώ να θυμηθώ την Βούλα όπως ήταν στα 19 της έστω, ζουμπουρλούδικη! ;;)


post signature

Τρίτη 14 Ιανουαρίου 2014

Καφές αδυνατίσματος!

Όταν βλέπω διαφημίσεις στην τηλεόραση που λένε πόσο θαυματουργά είναι τα προϊόντα που έχουν και πόσο αδυνατίστικα είναι, πέφτω απ'τα γέλια! Είναι αντίδραση επειδή δεν γουστάρω να παίζουν με τον πόνο μου και την νοημοσύνη μου! 
Το Σάββατο είχαμε πάει επίσκεψη με τον άντρα μου για καφέ σε φιλικό μας ζευγάρι. Τα πιτσιρίκια τους είχαν βρει ως παιχνίδι να το παίζουν σερβιτοράκια με τα μπλοκάκια τους και να έρχονται να μας παίρνουν παραγγελία για φαγητό! Ειλικρινά μας έτρεχαν τα σάλια απ'όσα παραγγέλναμε και καλά! Εν τέλει βρεθήκαμε να τσιμπολογάμε λουκανικάκια στο τηγάνι, με τομάτα, φέτα και τυροκαφτερή και ήρθαμε και την κάναμε ταράτσα απ'το τίποτε! Φανταστείτε τώρα μια εικόνα... 3 χοντροί κι 1 αδύνατος κι αυτός ο άντρας μου (ο οποίος έχει βάλει περίπου 10 κιλά απ'όταν ήμασταν στο χωριό κι εγώ αναρωτιέμαι που τα έχει βάλει) να κρατάμε την κοιλιά μας απ'το πρήξιμο!
Αφού κάποτε χωνέψαμε για λίγο με ρωτάει η Τόνια: "ρε συ Μαρία, αυτός ο καφές που διαφημίζεται στην τηλεόραση, λες να κάνει τίποτε"; Την κοιτάζω καλά καλά στα μάτια και της απαντάω: "κακό στην τσέπη"! Της εξήγησα πως αν όλα ήταν τόσο θαυματουργά δεν θα υπήρχε άνθρωπος παχουλός στον κόσμο. Είναι δυνατόν να σαβουρώνεις τα πάντα καθημερινά και να περιμένεις να δεις τον εαυτό σου σαν μπακαλιάρο παστό, πίνοντας καφέ, τσάι ή καταπίνοντας βατομουροχαπάκια; Και για κάτσε βρε συ φιλενάδα, πρόσεξες τι λέει η διαφήμιση: "ακολουθώντας ισορροπημένη διατροφή και πίνοντας ένα καφεδάκι την ημέρα..." κλπ κλπ... που και τον κανονικό καφέ να πιεις αφού κάνεις ισορροπημένη διατροφή θα χάσεις κιλά! 
Δεν γίνεται τώρα γυναίκες κοντά μεσήλικες να ψαχνόμαστε για τέτοια ματζούνια! Ξέρεις τι είναι το σωστό: με μέτρο το φαγητό και άσκηση. Το λένε όλοι... ακόμη κι ο Μπάμπης ο Σουγιάς!!! :D

post signature

Δευτέρα 13 Ιανουαρίου 2014

Αμ μπακ!

Ας αρχίσω με ευχές! Ευτυχισμένο, γεμάτο υγεία, αισιοδοξία, ελπίδα και ειρήνη το 2014, με λιγότερη μιζέρια και κατήφια.
Κάτι σχόλια που έλαβα στην άλλη διεύθυνση του μπλογκ (στο wordpress) με έκαναν να ξανασκεφτώ το ενδεχόμενο της επιστροφής. Απ'την άλλη έδωσε ο Θεός και σε μας μια μικρή βοήθεια κι έτσι μπήκε στο σπίτι μου μια στάλα αισιοδοξίας. Όλο αυτό το διάστημα της απουσίας χρειάστηκε για να σκεφτώ πολύ, να κάνω διαφορετικά πράγματα, να τολμήσω λίγο να ζήσω σαν... αγρότισσα, να αναπνεύσω οξυγόνο και να διώξω για λίγο το άγχος πέρα από εμένα. Μόνο τα κιλά μου δεν έδιωξα!!!
Λοιπόν, τώρα που η σκέψη είναι καθαρή ας πάρω τα πράγματα απ'την αρχή κι ας εξηγήσω γιατί χρειάστηκε να βάλω λουκετάκι στο μπλογκ. Ναι, με είχε ενοχλήσει όντως το θέμα της αντιγραφής θεμάτων από εμένα κι ότι συνεχιζόταν σωρηδόν, ο κόμπος έφτασε στο χτένι. Με είχε ενοχλήσει που μέσα στο σπίτι μου έβλεπα καταστάσεις κι ο καλός μου επέμενε πως ήταν της φαντασίας μου, αλλά ο Θεός αγάπει τον κλέφτη αγαπάει και τον νοικοκύρη κι έτσι μου έδωσε ...απτό υλικό, ώστε να αποδείξω την αλήθεια! Δεν θα δώσω εξηγήσεις για το θέμα, είναι προσωπικό κι απ'την άλλη το ξεπεράσαμε και συνεχίζουμε. Η μιζέρια βλέπετε δημιουργεί διάφορες καταστάσεις κι ο καθένας προσπαθεί να ξεγελαστεί με διάφορα. Και συνεχίζω... Με ενοχλούσε να δίνω βοήθεια και να μου έρχεται σαν μπούμερανγκ όχι βοήθεια, αλλά ένα μεγάλο "φάσκελο". Να σημειώσω όμως ότι πέρα απ'τα αρνητικά του θέματος υπήρχαν (και θέλω να πιστεύω πως συνεχίζουν να υπάρχουν) και οι φίλοι-φίλες που ήταν δίπλα μου σε κάθε βήμα μου σε κάθε αγωνία μου και τους ευχαριστώ γι'αυτό. Όλα λοιπόν τα αρνητικά συσσωρεύτηκαν και έγινε η μεγάλη έκρηξη. Άρχισα τις διαγραφές και τα κλειδώματα. Πλέον δεν υπάρχει φόρουμ δεν υπάρχει σκάϊπ δεν υπάρχει φέισ-μπουκ. Ειδικά το τελευταίο θεωρώ πως δεν υπάρχει λόγος να το έχω, όπως και το φόρουμ. Έχω το μπλογκ κι αρκούμαι σε αυτό. Με καλύπτει και με το παραπάνω. 
Αφού έπεσαν τα σχετικά κλειδώματα, χρειάστηκε να ανεβούμε στο χωριό απ'τον Αύγουστο (επιστρέψαμε πριν 1 μήνα και κάτι). Εκεί λοιπόν βρήκαμε έτοιμο ένα περιβόλι που χρειαζόταν την έννοια μας κι ένα κοτέτσι με φρεσκαρούδια κοτοπουλάκια που χρειαζόντουσαν κι αυτά την προσοχή μας όσο ήταν μικρά. Η μέρα περνούσε σαν νερό. Η ζωή μας είχε μπει σε ένα τέτοιο πρόγραμμα που δεν το καταλαβαίναμε για πότε έπεφτε το φως της μέρας. Μαζεύαμε τα κηπευτικά, είχαμε ποτίσματα στο περιβόλι και στα λουλούδια, ο άντρας μου όταν έβρισκε χρόνο πήγαινε για ψάρεμα κι έτσι είχαμε και κανά φρέσκο ψαράκι να βάλουμε στο τηγάνι. Μπήκε το φθινόπωρο κι άρχισαν τα πρώτα κρύα λόγω υγρασίας. Ανάψαμε το τζάκι κι έτσι προστέθηκε στο πρόγραμμα και αυτό. Απ'τη μια ήταν καλά, γιατί ξεφύγαμε απ'την κλεισούρα του σπιτιού, απ'την άλλη όμως όταν δεν είσαι στην βάση σου για να κινηθείς και για άλλα πράγματα (εύρεση εργασίας για παράδειγμα) και βλέπεις ότι τα οικονομικά περιθώρια έχουν στενέψει απίστευτα, νιώθεις εντελώς αποκομμένος άνθρωπος απ'τον πολιτισμό και δεν έχεις και πολλές επιλογές για το πως να τα βγάλεις πέρα.
Με τα πολλά κάναμε τις αλλαξοκωλιές μας με τους γονείς μου κι έτσι επέστρεψαν στο χωριό κι εμείς στην πόλη. Με το που επιστρέψαμε το πρώτο θετικό νέο ήταν ότι ο αδερφός μου έγινε μπαμπάς. Ο ανηψιός μου βιαζόταν να βγει και ίσα που πήρε μια εβδομάδα απ'τον 9ο μήνα εγκυμοσύνης της μαμάς του! Χάρηκα που έγινα θεία κι όταν το έμαθα ένιωσα πολύ περίεργα. Δεν μπορούσα κι ακόμη δεν μπορώ να περιγράψω το συναίσθημα που σου δημιουργεί όταν γίνεσαι "θεία"!  Μετά από μια εβδομάδα απ'την γέννηση του ανηψιού μου, λίγο πριν τα Χριστούγεννα, ξεκινήσαμε με τον άντρα μου περιοδεία στα Οινόφυτα για διανομή βιογραφικών (αφού προκοπή δεν βλέπαμε με την αποστολή τους μέσω μέϊλ). Την άλλη μέρα του τηλεφώνησαν από ένα εργοστάσιο να περάσει από συνέντευξη. Απ'τις 7 αυτού του μήνα άρχισε δουλειά εκεί! Μετά από 1,5 χρόνο ανεργίας του βρέθηκε εργασία. Εποχιακή, όπως του είπαν. Δεν μας νοιάζει όμως αυτό. Είναι κάτι θετικό ότι θα ενισχυθεί πλέον το ταμείο του σπιτιού μας, θα βάλουμε πετρέλαιο να ζεσταθεί το κοκκαλάκι μας, που το καίμε με χρονοδιακόπτη (ανά 4 ώρες για 1 τεταρτάκι) και θα γεμίσουν και πάλι τα ντουλάπια και το ψυγείο μας! 
Όσον αφορά εμένα: η κατάσταση με τα πόδια μου έχει βελτιωθεί παρά το γεγονός ότι φορτώθηκα με όλα μου τα κιλά (133,8 με έδειξε η ζυγαριά σήμερα), η δε κλιμακτίριος μου έχει σπάσει τα νεύρα (πότε κρύο πότε ζέστη) αλλά προσπαθώ να μην το δείχνω. Σε γιατρούς δεν ξαναπήγα. Έχουν διαγραφεί κι αυτοί προς το παρόν! Από πλευράς υγείας είμαι καλά. Αυτό που μένει τώρα είναι να δω τι θα κάνω με τα κιλά. Δεν μου αρέσει που ξαναβγάζω τα ρούχα με τα μεγάλα νούμερα, αλλά δεν υποφέρεται το κρύο του σπιτιού με μια μπλούζα και μια φούστα από λεπτό ύφασμα. 
Επέστρεψα λοιπόν, ελπίζοντας να το παλέψω και πάλι, αφού οι μπαταρίες είναι φορτωμένες! :)


post signature

Σάββατο 11 Ιανουαρίου 2014

Νέα αρχή!

Καλή χρονιά. Σύντομα τα νεώτερα!