Δευτέρα 31 Μαρτίου 2014

Εγώ και το ΠΕΔΥ!

Είμαι απίστευτα αγανακτισμένη με τα νέα δεδομένα του "μπουμπούκου" του παρανοϊκού που νομίζει πως είναι υπουργός υγείας και κάνει έργο!
Να πως έχουν τα πράγματα. Όλοι οι "δικοί" και δικοί μου άνθρωποι γνωρίζουν ότι είμαι σε φάση εμμηνόπαυσης. Εδώ και 3,5 χρόνια ταλαιπωρούμαι με γιατρούς οι οποίοι (όχι όλοι βέβαια) θέλουν να με ταλαιπωρούν. Αποφάσισα λοιπόν να δώσω ένα τέλος στην ταλαιπωρία και να έχω σχέση με γιατρούς μόνο σε ώρα ανάγκης. Θα μου πεις πως μια γυναίκα όταν περνά τα 40 οφείλει για καλό της υγείας της να είναι τακτική σε ιατρικά τσεκ-απ ώστε να ξέρει που βρίσκεται. Συμφωνώ! Όμως όταν οι γιατροί σου λένε ο καθένας το μακρύ του και το κοντό του (εκτός ορισμένων εξαιρέσεων) αγανακτείς και συμβιβάζεσαι με το γεγονός πως αν δεν έχεις φράγκα δεν έχεις και υγεία! Γιατί ναι μεν η ιατρική θεωρείτε λειτούργημα, δεν υπάρχει δε γιατρός που να λειτουργεί για το γενικό καλό. Αυτό το "κάνε καλό για να δεις καλό" δεν ισχύει πια και με υπογραφή "μπουμπούκου" (του οποίου η γυναίκα θα γεννήσει στην καλύτερη κλινική και με τα έξοδα απ'τις δικές μας κρατήσεις)!

Και συνεχίζω στο θέμα μου: η εμμηνόπαυση σε μένα μου δημιουργεί ένα γενικό πατατράκ στις ορμόνες μου και με βρίσκω με φυτρωμένο ένα ινομύωμα  που δεν ξέρω πιά σε τι μέγεθος είναι (όταν είχα κάνει υπέρηχο ήταν σε μέγεθος ρεβιθιού). Ήθελα να κλείσω ραντεβού -έστω στο νοσοκομείο- μήπως και κάποιος γυναικολόγος είχε το φιλότιμο να μου κάνει έναν ενδοκολπικό υπέρηχο αλλά το σώμα μου δεν με άφηνε. Είχα ισχνές αιμοραγίες που θεωρούσα πως ήταν περίοδος. Κι όταν σημειώνω την λέξη "ισχνές" εννοώ πως η αιμοραγία ίσα που λέρωνε ένα μικρό σερβιετάκι. Κι αυτό έπαιρνε μέρες. 
Και να που ο οργανισμός μου έκανε το μεγάλο μπαμ! Έχω 10 μέρες τώρα που ενώ στην αρχή θεωρούσα πως ήταν πια κανονική περίοδος με κανονική ροή αίματος και πάνω που θεωρούσα πως τελείωνα ξαφνικά δεν έχει σταματημό. Οι σερβιέτες που φοράω είναι τόσο μεγάλες όσο της ακράτειας! Και φυσικά βαρέσαν καμπανάκια! Δεν χρειάζεται να με πάρετε κι απ'τα μούτρα, γιατί εδώ μιλάμε πως στο σπίτι μου είμαστε με την ανεργία πάνω απ'το κεφάλι μας σαν δαμόκλεισο σπάθη. Πέρσι δούλεψα 5μηνο και ίσα που φυτοζωούσαμε και φέτος δουλεύει για 3.5 μήνες ο άντρας μου και πάλι θα μπούμε στην φάση της φυτοζωίας με τους γονείς μου να συνδράμουν στο να είναι πάντα γεμάτα τα ντουλάπια και το ψυγείο με τα απαραίτητα. Θα μου πεις: όπου φτωχός και η μοίρα του!
Και συνεχίζω: 
Όπως μου έχει πει η μάνα μου την δεύτερη της εγχείριση (η πρώτη ήταν για σκωλικοειδήτιδα σε νεαρή ηλικία) έγινε λόγω ινομυώματος που της δημιουργούσε ακατάσχετη αιμοραγία. Και φυσικά ξαναέκανε εγχείριση για τον ίδιο λόγο (3η στον αριθμό) και τέλος η 4η επέμβαση έγινε για ολική αφαίρεση (υστερεκτομή) στο γεννητικό της σύστημα λόγω πολλών ινομυωμάτων. Αυτή την τελευταία την θυμάμαι γιατί περιμέναμε με τον πατέρα μου έξω απ'το χειρουργείο και μετά από 5 ώρες βγήκε ο γυναικολόγος και μας είπε πως τα "σωθικά" της είχαν γίνει μπετόν αρμέ κι ότι από θαύμα έζησε! Μάλιστα ο γυναικολόγος πριν δώσει εντολή για χειρουγείο της έβγαλε εισητήριο για επείγουσα εισαγωγή, όταν είχε πάει η μάνα μου για ένα τσεκ-απ! Η εικόνα της διασωληνωμένης μάνας μου ακόμη είναι στο μυαλό μου. Παντού παροχετεύσεις!
Έτσι λοιπόν αποφάσισα πως έπρεπε να κλείσω ένα ραντεβού στο ΙΚΑ με γυναικολόγο για να δούμε τι συμβαίνει. Ναι, είναι ανέκδοτο! Γιατί οι υπηρεσίες του ΠΕΔΥ (μετονομασία του ΕΟΠΠΥ) είναι ανύπαρκτες και η τηλεφωνήτρια ήθελε να με παραπέμψει σε συμβεβλημένους γιατρούς. Λες κι εγώ δεν το ξέρω να πάω σε έναν οποιοδήποτε γυναικολόγο έξω να πληρώσω τα μαλλιά της κεφαλής μου σε ραντεβού και να ξεπουληθώ γενικά για εξετάσεις κλπ κλπ. Έτσι ξέρω! Σκοπός είναι αφού όσα χρόνια έχω εργαστεί και μου έκαναν κρατήσεις απ'τους μισθούς μου, το ΙΚΑ να μου παράσχει τις υπηρεσίες που έχω προπληρώσει για την υγεία μου. Διαφορετικά αφού δεν λένε να μου κάνουν την χάρη, τουλάχιστον ας μου επιστρέψουν έντοκες τις κρατήσεις για να κινηθώ με εξωτερικούς γιατρούς.Χα! Αν είναι μια φορά παράφρων ο Άδωνης εγώ θα γίνω 10! :-L
Τέλος πάντων. Τηλεφώνησα για ραντεβού στο νοσοκομείο και το πιο κοντινό είναι στις... 24 Απριλίου! Μέχρι τότε εγώ θα πλουτίσω όλες τις εταιρίες που βγάζουν σερβιέτες!!! 
Όπως και να'χει όμως μου δίνω ένα περιθώριο μέχρι την Τετάρτη. Αν η αιμοραγία συνεχίσει στην ίδια ένταση την Τετάρτη το πρωί θα πάω στα έκτακτα ιατρεία του νοσοκομείου να δούμε τι μπορεί να γίνει.
Γενικά αισθάνομαι καλά. Μόνο 2 βράδια είχα κάτι μικροενοχλήσεις χαμηλά στην κοιλιά και πήρα πονστάν κι έγιανα! Τρώω πολλά πορτοκάλια όμως ώστε να κρατάω την ανάλογη ισορροπία στον οργανισμό μου σε βιταμίνες!

Άσχετο:  Αν δείτε κλειστό το blog θα είναι επειδή θα κάνω αλλαγές! Ο τίτλος "Θέλω να αδυνατίσω" δεν μου ταιριάζει πλέον. :(


post signature

Πέμπτη 27 Μαρτίου 2014

Είναι αθώος ο καφές άραγε;

Μόλις τέλειωσα το μαγείρεμα και σκεφτόμουν να φτιάξω έναν καφέ να πιω (για πρωινό είπια γάλα). Αμέσως πέρασε απ' το μυαλό μου το ερώτημα: "είναι αθώος ο καφές άραγε ή είναι έτσι εμπλουτισμένος ώστε να σε χρεώνει θερμίδες χωρίς να το πάρεις είδηση;"!
Η λογική είναι απλή: υπάρχει ξηρός καρπός χωρίς θερμίδες; Δεν υπάρχει! Ο καφές λοιπόν που είναι ξηρός καρπός γιατί δεν έχει θερμίδες; Θα μου πεις πως αφού καβουρδίζεται παύει να είναι ένοχος. Δεν γίνεται και τελείως κάρβουνο όμως. Είναι τόσο όσο πρέπει ώστε έναν κόκο καφέ καβουρδισμένο να μπορέσεις να τον μασήσεις. Στα παλιά τα χρόνια τα ρεβίθια ήταν η πρώτη ύλη για καφέ και μάλιστα με τα λεγόμενα της μάνας μου "καλύτερος καφές απ'τα ρεβίθια δεν υπάρχει"! Στο σπίτι τους -όταν ήταν μικρή- άλλεθαν ρεβίθια και έψιναν για καφέ να πιουν το πρωί να ξεκινήσουν την μέρα τους για τα χωράφια, οι μεγάλοι!
Οπότε λοιπόν όλοι οι καφέδες που είναι απλωμένοι στα ράφια των υπερ-αγορών (super market αγγλιστί) μάλλον δεν είναι και τόσο αθώοι. Δεν ξέρουμε αν είναι όντως 100% καφέδες. Είναι συσκευασμένοι και παρά το αθώο άρωμα, προσωπικά έχω μιαν αμφιβολία για το τι τελικά πίνουμε.
Όπως και να'χει στη συσκευασία του νεσκαφέ γράφουν την περιεκτικότητα σε θερμίδες, άρα και ο λεγόμενος ελληνικός έχει κι αυτός θερμίδες κι ας είναι σκέτος. Το καϊμάκι που κάνει μάλιστα είναι σαν την πέτσα που δημιουργεί το γνήσιο γιαούρτι ή το βούτυρο απ' το γάλα.
Μήπως να είμαστε λίγο υποψιασμένοι και να περιορίσουμε τους πολλούς καφέδες, έστω και σκέτους; Οι πιο μηδαμινές θερμίδες υπάρχουν μόνο στο γνήσιο τσάι και στο χαμομήλι. Θα μου πεις άρρωστοι δεν είμαστε... αλλά στην εποχή που ζούμε η γνησιότητα πάει περίπατο και πλέον δεν ξέρουμε τι ακριβώς βάζουμε στο στομάχι μας! 
Και μόνο να σκεφτούμε πόσα κοκτέιλ καφέδων υπάρχουν στις καφετέριες, από κει και πέρα... ας κρατάμε μικρό καλάθι κι ας προτιμάμε έναν κλασσικό φραπέ ή ελληνικό που έχουν λιγότερες θερμίδες από το καπουτσίνο, το φρεντοτσίνο, το λάττε και δεν συμμαζεύεται!

Δεν θα φτιάξω καφέ τελικά, θα πιω το απόγευμα! ;)


post signature

Παρασκευή 21 Μαρτίου 2014

Την αποτυχία μου μέσα!

Αυτή τη στιγμή που γράφω, νιώθω κουρασμένη ψυχικά. Είναι φορές που τα λόγια με βαραίνουν πολύ περισσότερο απ' ότι οι πράξεις. Η ένταση με ενοχλεί και με θυμώνει και δυστυχώς δεν με ηρεμεί. Είναι φορές που νιώθω όμορφα και ξεκούραστη λες και με ένα βήμα θα κατακτήσω τον κόσμο (για τέτοια αισιοδοξία μιλάμε) και γίνεται κάτι, που μου γκρεμίζει την αίσθηση αυτή και με χαλάει. Δυστυχώς είμαι ο σάκος του μποξ που δέχεται τα χτυπήματα της "γλώσσας". Η παροιμία που λέει "η γλώσσα κόκκαλα δεν έχει και κόκκαλα τσακίζει"; Αυτό! Και δυστυχώς αντί να τσακίζει τους άμεσα αποδέκτες, τσακίζει τον έμεσσα εμένα (αποδέκτη).
Βρίσκομα ανάμεσα σε δύο αντιμαχόμενα πυρά, στον άντρα μου και στη μάνα μου. Προσωπικά στην μάνα μου της δίνω και το ακαταλόγιστο που λόγω ηλικίας είναι φορές που δεν θυμάται, είναι φορές που άλλα λέει κι άλλα κάνει και γενικά υπάρχει μια ασάφεια στο τι θέλει ακριβώς. Εδώ εγώ που είμαι 46 και το μυαλό μου γίνεται κουρκούτι, πόσο μάλλον εκείνης στα 70 κοντά! Είναι ισχυρογνώμων μέχρι εκεί που δεν παίρνει και δεν δέχεται αντίρρηση στις απόψεις της. Οπότε κι εγώ το κάνω: πετάει ο γάιδαρος, πετάει!
Ο δε άντρας μου δεν δέχεται αυτή την ασάφεια. Και εκνευρίζεται. Πολλές φορές προσπαθώ να του περάσω το για να μην μπούμε στο χορό που δεν μας αρέσει και χορεύουμε πρέπει να βαδίσουμε με το πετάει ο γάιδαρος πετάει... εκείνος μου ορθώνει ένα τεράστιο ΟΧΙ. Και τι να κάνω εγώ; Ακούω λόγια απ' την μια, ακούω λόγια απ' τον άλλον και προσπαθώ να διατηρήσω την ψυχραιμία μου ώστε να διατηρηθούν οι ισορροπίες.
Αν μετέδιδα τα λόγια που λέει ο ένας για τον άλλη ή η άλλη για τον έναν, τώρα θα ήμασταν στα μαχαίρια και μη πω πως ίσως να ήμουν μια τροφαντή ζωντοχήρα.
Ο πατέρας μου είναι ο μόνος που δεν συμμετέχει σε αυτό. Ευτυχώς! Αλλά δυστυχώς δεν περνάει ο λόγος του. Όμως όταν είναι να ξεσπάσει ποιός είδε τον Θεό και δεν τον φοβήθηκε! Σπάνια το κάνει κι αυτό όταν έχει μαζέψει πολλά.
Λογικό δεν είναι όταν ζω μια τέτοια χρόνια κατάσταση -και στην φάση δε που είμαι, ακόμη χειρότερα- να μην έχω διάθεση να ασχοληθώ με τον εαυτό μου; Η δική μου εσωτερική ισορροπία πάει στράφι γιατί πρέπει να κρατήσω τις εξωγενείς! 
Δεν καταλαβαίνουν τις αντοχές μου. Κι αν τολμήσω και τις ξεσπάσω με δάκρυα ακούω και από τους δύο τα ίδια λόγια "και τώρα γιατί κλαίς"; Λες και δεν είμαι άνθρωπος και δεν έχω το δικαίωμα να ξεσπάσω τον θυμό μου και την ένταση μου με κάποιο τρόπο. Και προτιμώ να τα ξεσπάσω με δάκρυα παρά με άλλον τρόπο. 
Μόνο που τα δάκρυα για μένα δεν είναι αρκετά και ξεσπάω στο φαγητό. Σήμερα πήγα να αγοράσω ψωμί κι αγόρασα δύο γλυκές μπουγάτσες και τις χλαπάκιασα. Δεν αισθάνθηκα ικανοποίηση με την πράξη μου, ένιωσα όμως όπως τον καιρό που όταν ήμουν φορτισμένη συναισθηματικά -ως ελεύθερη γυναίκα- ξεσπούσα την μοναξιά μου στο φαγητό. 
Δυστυχώς δεν έχω υποστήριξη. Όχι για το θέμα φαγητού και διατροφής γενικά, αλλά συναισθηματική υποστήριξη. Υποτίθεται ότι φτάνεις στον γάμο επειδή νιώθεις καλά με τον άνθρωπο που είσαι μαζί και στο τέλος με το πέρασμα του χρόνου κάνεις εσύ τα πάντα γι' αυτόν τον άνθρωπο για να αισθάνεται εκείνος καλά κι εκείνος απλά θεωρεί πως εσύ δεν έχεις ανάγκη.
Και δυστυχώς επειδή είναι το ποιόν του τέτοιο δεν πρόκειτε να βρω στήριξη από τον άνθρωπό μου στον αιώνα τον άπαντα!
Πάει ο καιρός με τα μέλια, τα μ' αγαπάς και σ' αγαπώ, εγώ είμαι εδώ για σένα...  


post signature

Τρίτη 18 Μαρτίου 2014

Οι χοντρές της γειτονιάς μου!

Αυτό που λένε ότι ένας χοντρός άνθρωπος κρύβει έναν ευγενικό και καλό άνθρωπο, δεν είναι απόλυτο. Υπάρχουν και οι χοντράνθρωποι που είναι όνομα και πράγμα! 
Στην γειτονιά μου είχαμε τέτοιες περιπτώσεις 2 γυναικών που παρά το πάχος τους έκρυβαν έναν χαρακτήρα αρκετά δύστροπο που αν δεν πήγαινες με τα νερά τους, ήσουν στόχος!

Ας ξεκινήσω με την πρώτη. Είναι ακόμη εν ζωή, αλλά η γειτονιά βρήκε την ησυχία της απ' τον καιρό που τα πόδια της δεν την άντεξαν και πλέον παλεύει κατάκοιτη. Αποτέλεσε την κακή κόρη, νύφη και πεθερά! Για τα δύο πρώτα δεν γνωρίζω απλά βασίζομαι σε όσα ακούγονται κατά καιρούς από "γειτονικούς" ψιθύρους. Σαν πεθερά όμως μας το έχει αποδείξει, η ίδια. Είχε ένα κουσούρι. Όταν μιλούσε στο τηλέφωνο την άκουγε όλη η γειτονιά, θέλαμε δεν θέλαμε. Και τα τηλεφωνήματά της είχαν διάρκεια. Μπορεί να ξεκινούσε από το πρωί  και να το έκλεινε το απόγευμα. Κι αυτό για να καταφέρει να περάσει το δικό της. Έχει 5 γιους. Οι 4 παντρεύτηκαν χωρίς να το πάρουμε είδηση στην γειτονιά, πόσο μάλλον να το πάρει είδηση η ίδια (ο 5ος έμεινε γεροντοπαλίκαρο και φροντίζει κι αυτήν και τον πατέρα του). Οι υποψήφιες νύφες εμφανίστηκαν μόνο για να τις γνωρίσει. Από κει και πέρα άρχισε η μάχη. Το τι τσακωμό έριχνε με τα παιδιά της δεν λέγεται. Να ακούς τους γιους της να την βρίζουν και να μένεις με το στόμα ανοιχτό. Οι αντοχές τους πλέον τους ξεπερνούσαν και δεν άντεχαν άλλο το πολύ το "μπιριμπιριμπιρι" της μάνας τους. Την "στόλιζαν" με όλα τα "κοσμητικά" επίθετα που μπορεί να φανταστεί κανείς και χάνονταν. Ο στόχος της ήταν οι νύφες. Άρχιζε τα τηλέφωνα και γινόταν της μουρλής. Φωνές, κακό, βρισίδια... Να σταυροκοπιέσαι που αυτή η γυναίκα δεν έριχνε νερό στο κρασί της και να δεχτεί τις αποφάσεις των γιων της. Αυτό που κατάφερε με τις "καλές" της πράξεις; Οι 2 γιοί της έμειναν μακριά κι ούτε τα εγγόνια της βλέπει. Οι άλλοι 2 έρχονται για μισή ώρα απλά για να δουν πως είναι στην υγεία της και φεύγουν και η επόμενή επίσκεψή τους να είναι μετά από μήνες πάλι. Και δεν μιλάμε πως οι γιοί της άλλαξαν νομό και πόλη. Στα πέριξ είναι, απλά κρατάνε απόσταση απ' την μάνα τους. Οικογενειάρχες άνθρωποι είναι που δεν θέλουν να διαλύσουν τις οικογένειές του για χάρη της μάνας τους.
Η ίδια δε πριν καταπέσει, έβαλε το "σπίτι" μας στόχο, αφού δεν είχε με ποιόν να τσακώνεται! Όταν θελήσαμε να φτιάξουμε την αυλή μας και την μάντρα μας -βάση σχεδίου εννοείτε κι όχι παράνομα- ήρθε κούτσα κούτσα (λόγω του βάρους της δεν μπορούσε να περπατήσει καλά) και είχε πέσει επάνω στα καλουπώματα να τα ρίξει γιατί λέει κλείναμε τον δρόμο και ήμασταν κακοί άνθρωποι κλπ κλπ. Το τι ακούσαμε απ' το στόμα της δεν λέγεται. Μόνο όταν ήρθε η αστυνομία μπήκε στη θέση της, γιατί δεν είχε το δικαίωμα να κάνει ζημιά αφού ήμασταν νόμιμοι καθόλα κι από την άλλη δεν είχε λόγο να αντιδράσει γιατί το σπίτι της ήταν πολύ παρακάτω από το δικό μας (2 σπίτια πιο κάτω από μας). Τα ίδια είχε κάνει και με τον απέναντι γείτονα της που αποφάσισε ο άνθρωπος να περιφράξει το οικόπεδό του. Έλεγε ότι της έκλεινε τον δρόμο! Και σε αυτή την περίπτωση δεν κατάφερε τίποτε, γιατί νόμιζε πως ο γείτονας ήταν παράνομος, αλλά είχε φροντίσει κι αυτός να είναι νόμιμος και στα πρέποντα μέτρα (αφού ήξερε τι σόι γειτόνισσα ήταν η απέναντί του). Τέλος πάντων... Τα πόδια της λόγω του βάρους της δεν άντεξαν άλλο. Δεν την θυμάμαι ποτέ αδύνατη. Μελαχροινή με κοντά μαλλιά, αλλά όμορφη στα νιάτα της πιστεύω. Τα κουτσομπολιά λένε πως όλα ξεκίνησαν επειδή ο άντρας της ξενοκοίταζε! 

Η 2η, δεν είναι εν ζωή. Πέθανε πριν πολλά χρόνια. Η εικόνα όμως της ηλικιωμένης υπέρβαρης γυναίκας που έβγαζε την καρέκλα της στο δρόμο (αν και είχε ωραιότατη αυλή) για να βλέπει ποιός μπαίνει και ποιός βγαίνει στα σπίτια της γειτονιάς, τρώγοντας γαβάθες με φρούτα, μου' χει μείνει στο μυαλό αποτυπωμένη. Το ότι υπέφερε στη ζωή της το κατανοώ μέχρι ενός σημείου, αφού όλα περνάνε με την πάροδο του χρόνου. Όταν όμως είσαι άξεστος και κακός άνθρωπος, η συμπάθεια που μπορεί να σου είχε κάποιος άλλος, πάει στράφι και σου γυρίζει μπούμερανγκ. 
Είχε 2 γιους. Τον έναν τον έχασε παλικαράκι "σαν τα κρύα τα νερά", όπως μου 'χει πει η μάνα μου, απ' τα ναρκωτικά. Της τον έφερναν ταξιτζήδες, τον άφηναν στην αυλόπορτα της σαν σακί και έφευγαν. Οι καυγάδες ήταν ομηρικοί. Έπεφτε πολύ ξύλο για την δόση. Εκείνα τα χρόνια δεν υπήρχαν θεραπευτικές κοινότητες. Που να πάνε οι γονείς να λύσουν το πρόβλημά τους; Τον μάζευαν στα κρατητήρια, τον άφηναν ελεύθερο, γίνονταν καβγάδες... ώσπου ήρθε το τέλος από υπερβολική δόση. Ο 2ος γιος ήταν το πρότυπο του οικογενειάρχη. Καλοπαντρεμένος, απέκτησε και 2 παιδιά. Μάλιστα με τον μεγάλο του γιο είμαστε συνομήλικοι. Όμως η μάνα του δεν συμπαθούσε την νύφη. Δεν έβλεπε με καλό μάτι, το πως πορευόταν η οικογένεια του γιου της (που επί της ουσίας καλοπορευόταν). Ήρθε έδωσε πήρε...  κατάφερε και τους χώρισε, αλλά χώρισε και τα εγγόνια! Ο γιος της κράτησε τον γιο του και η πρώην νύφη της κράτησε την κόρη. Και θυμάμαι πως όποτε ερχόταν η εγγονή να δει τον πατέρα της και τον αδερφό της, το κοριτσάκι δεν έβγαζε μια μέρα διαμονής. Σε μερικές ώρες είχε φύγει κι αυτό επειδή δεν την ήθελε η γιαγιά της! Με τον εγγονό της δεν τολμούσα να μιλήσω. "Γεια" μου έλεγε -πηγαίναμε και στο ίδιο σχολείο- και απλά του χαμογελούσα. Την άκουγα να του φωνάζει "τι δουλειά έχεις και μιλάς με την γουρούνα"; Δεν ήθελε ο εγγονός της να έχει πάρε δώσε με την γειτονιά. Με τα χίλια ζόρια έβγαλε το παιδί το γυμνάσιο και το έστειλε να δουλεύει να φέρνει χρήματα. Γιος και εγγονός έπρεπε να καταβάλουν τους μισθούς τους σε αυτή. Αποτέλεσμα; Ο εγγονός βρέθηκε να χρωστάει στην εφορία και πήρε των οματιών του και πήγε στην Αμερική μετανάστης. Και να ξεχρέωσε τις οφειλές του, που να τολμήσει να γυρίσει πίσω; Τι να το κάνει να είναι μαριονέτα για την γιαγιά του; Ούτε κοπέλα ούτε φίλους τολμούσε να φέρει στο σπίτι έστω για παρέα για έναν καφέ. 
Εμένα σαν κοριτσάκι δεν ήθελε να με βλέπει να βγαίνω στον δρόμο να παίζω. Μας είχαν πάρει οι γονείς μου ένα ποδήλατο που μοιραζόμασταν με τον αδερφό μου κι ακούγαμε το βρισίδι. "Μμ! Κοίτα την φώκια, κάνει και ποδήλατο"! Η φώκια ήμουν εγώ. Κι αν της αντιμιλούσα "φώκια είσαι και φαίνεσαι", γούρλωνε τα μάτια, κοκκίνιζαν τα παχουλά της μάγουλα και το διπλοσάγωνο και έβγαινε στην φραστική επίθεση "ου! να μου χαθείς φοράδα, γουρούνα... που θα μου αντιμιλήσεις". Κοριτσάκι ήμουν και με στενοχωρούσε κάποιος μεγάλος που ήταν παχύσαρκος να με βρίζει κατά αυτό τον τρόπο. Που αν της αντιμιλούσα ήταν επειδή όποτε με έβλεπε να πηγαίνω με το ποδήλατο στον μπακάλη, εκείνη καθόταν στον δρόμο και την ενοχλούσε να με βλέπει. Θεωρούσε τον δρόμο ιδιοκτησία της και όταν καθόταν, μόνο πεζός είχε πρόσβαση κι όχι ποδήλατα! Και μασούλαγε. Όποτε την έβλεπα όλο και κάτι θα μασούλαγε. Φορούσε γκρίζες ρόμπες με ανθάκια άσπρα, μονίμως είχε μια ποδιά περασμένη απ' την μέση (έτσι φαίνονταν τότε οι ... καλές νοικοκυρές, με μια ποδιά στη μέση) που είχε μια τεράστια τσέπη που μονίμως ήταν γεμάτη. Παρά τα κιλά της, δεν υπήρχε ίχνος καλοσύνης πάνω της. Ποτέ δεν την θυμάμαι να με συμπάθησε κάπως. Ο έρμος ο άντρας της, σερνόταν από πίσω της σαν σκυλάκι. Μόνο γάβγιζε που και που, αλλά κι αυτό του το έκοβε. Παχουλή, τεράστια, με χοντρά πόδια και κοντή. Για το αν ήταν όμορφη... Δεν ξέρω! Μου φαινόταν μια συνηθισμένη γιαγιά με ψαριά μαλλιά, μαζεμένα σαν λουκάνικο πίσω στον αυχένα...  Που παρά το πάχος της, δεν υπήρχε περίπτωση να μην βγει έξω για σουλάτσο στις γειτονιές. Η τέχνη της; Το κουτσομπολιό. Η γειτονιά μας βρήκε την ησυχία της, όταν ο Θεός αποφάσισε να την πάρει.

Πλέον στην ίδια γειτονιά χοντρή νεώτερης γενιάς είμαι εγώ. Μία και μοναδική. Και όχι ο τύπος της χοντρής που περιέγραψα παραπάνω. Ευτυχώς!!! :D
To κείμενο προήλθε από μια αναλαμπή που είχα σήμερα το πρωί, εντελώς ξαφνικά που διαπίστωσα πως η γειτονιά μας είναι πολύ ήσυχη πλέον! 8)



post signature

Πέμπτη 6 Μαρτίου 2014

Πράσινος καφές και πράσινα άλογα!

Καλό μήνα και καλή σαρακοστή (έστω κι ολίγον αργοπορημένα)!

Κανονικά θα έπρεπε αυτούς που διαφημίζουν την οποιαδήποτε βλακεία που αφορά το αδυνάτισμα, να τους κλείνουν φυλακή για εξαπάτηση του καταναλωτή και κερδοσκοπία εις βάρος του (κυριολεκτικά και μεταφορικά). Θα πρέπει εγώ η χοντρή να είμαι εκτός από υπέρβαρη, ηλίθια! Τον καημό μου για το αδυνάτισμα να τον κατεβάζω με πράσινο καφέ και κουραφέξαλα... 

Ξαφνικά η μόδα με το πράσινο τσάι πέρασε και το γυρίσαμε στην "άγρια καφείνη" του πράσινου καφέ. Μας ξεπερνάνε και προσπαθούν να μας πείσουν πως αυτό που έχουμε στο κεφάλι και λέγεται μυαλό είναι απλά άχυρο και η απλή λογική πως "για να αδυνατίσουμε πρέπει και λίγο να το ράψουμε", είναι μια λανθαρσμένη λογική που κακώς την έχουμε στο αχυρένιο μας μυαλό! Είτε μας αρέσει είτε όχι, η χώρα μας διατροφικά επέστρεψε στις εποχές πριν και μετά την κατοχή! Μπορούμε να μάθουμε να τρώμε όπως έτρωγαν οι παππούδες κι οι γιαγιάδες μας στα νιάτα τους; Λιτά; Μπορούμε να κλείσουμε τα αυτιά για τις γιγάντιες μερίδες των ταχυφαγείων σε εξευτελιστικές τιμές και να επιλέγουμε να τρώμε σπιτικό φαγητό; Καλό το κλαμπ σάντουιτς αλλά σκέψου πόσες θερμίδες άχρηστες και πόσο λίπος προσπαθεί να αποθηκεύσει το χοντρό σου σώμα; Καλό το κλαμπ σάντουιτς αλλά μπροστά στην υγεία, είναι προτιμότερο να φας... μακαρόνια με κιμά σπιτικά, εδώ που τα λέμε και που είναι ένα γρήγορο και λατρεμένο φαγητό! Και τέλος αν θέλουμε ο καφές να κάνει το θαύμα του, απλά δεν του ρίχνουμε ζάχαρη. Τον πίνουμε σκέτο, μαύρο, κατράμι, πικρό!

Ό,τι αδυνατιστικό κυκλοφορεί, είναι καθαρή αμερικανιά, για κέρδος. Και όλα ξενικάνε από έναν γιατρό που πιστεύω πως ανέδειξε η Όπρα στις εκπομπές της κι από τότε ο συγκεκριμένος κερδοσκοπεί όχι με το λειτούργημά του (ανάθεμα κι αν είναι γιατρός) αλλά με διαφήμιση προϊόντων για -και καλά- το αδυνάτισμα. Κλείνοντας ρίξτε μια ματιά εδώ, μιας και δεν είμαι η μόνη με την ίδια άποψη για τα... πράσινα άλογα!  


post signature