Τετάρτη 18 Φεβρουαρίου 2015

Το χειρουργείο!

Πέμπτη 12 του μηνός πήγα στο Ιπποκράτειο για τον προεγχειρητικό έλεγχο. Ευτυχώς σε αυτό το κομμάτι υπήρχε οργάνωση κι έτσι όσοι ήμασταν για το ίδιο, τελειώσαμε σχετικά γρήγορα. Μοναδική εξαίρεση η αναμονή στο ιατρείο του αναισθησιολόγου. Όπως δείξαμε υπομονή όλοι οι ασθενείς -ο καθένας για διαφορετική επέμβαση- έτσι έδειξε κι αυτός και μας πήρε πλήρες ιστορικό και λεπτομερές.
Πήγε μεσημέρι και έτσι πήγαμε με τον άντρα μου για έναν καφέ και να βάλουμε κάτι στο στόμα. Εγώ ήδη ήμουν απ’ την προηγούμενη μέρα απ’ το μεσημέρι νηστική. Από ’κείνη την μέρα έχω να πιω καφέ εδώ που τα λέμε! Δεν μου λείπει όμως! Έφαγα μισό κρουασάν βουτύρου κι ένα τυροκριτσίνι κι αυτό ήταν το μεσημεριανό μου γεύμα καθώς έπρεπε από κει και πέρα να μείνω και πάλι νηστική.
Πάμε στο νοσοκομείο (στο παράρτημα επί της Βασ. Σοφίας), ανεβαίνουμε και κανονίζουμε τα της εισαγωγής. Ο όροφος που φιλοξενεί τους χειρουργημένους είναι γεμάτος με δίκλινα και έχει 1 ή 2 τρίκλινα που καλύπτονται απ’ την ασφάλεια μας. Τα δίκλινα χρεώνονται με 35 ευρώ την βραδιά! Θυμώσαμε γιατί σε βάζουν και υπογράφεις υπεύθυνη δήλωση πως αν δεν βρεθεί τρίκλινο δέχεσαι να χρεωθείς 35 ευρώ αφού σε βάλουν σε δίκλινο! Δημόσιο νοσοκομείο που κάνει παιχνίδι σαν ιδιωτική κλινική! Που τα δίκλινα δεν είχαν κάτι ιδιαίτερο, κάτι έξτρα!
Ενώ τελειώσαμε με όλα τα διαδικαστικά της εισαγωγής το να επιστρέψουμε Χαλκίδα δεν είναι κι ότι καλύτερο, λόγω εξόδων. Έτσι θέλησα να μείνω μέσα αφού ήδη είχε γίνει η εισαγωγή. Τρίκλινο δεν υπήρχε κι έτσι η νοσοκόμα μου έστρωσε σε δίκλινο. Της λέω πως δεν γίνεται να πάω σε δίκλινο γιατί είμαστε 2 άνεργοι άνθρωποι, με δανεικά στην τσέπη κι ότι θα περιμένω στο σαλονάκι μέχρι το πρωί που θα αδειάσει τρίκλινο. Θυμώνουν και οι 2 νοσοκόμες της βάρδιας. Ο άντρας μου τις καθησυχάζει και τους λέει πως δεν τρέχει τίποτε, θα περιμένουμε γιατί η επιστροφή στην Χαλκίδα έχει έξοδα και ότι θα πρέπει να σέβεται το νοσοκομείο τέτοιες περιπτώσεις ανθρώπων που είναι από μακριά και με οικονομική αδυναμία, κατανοεί πως αυτές κάνουν την δουλειά τους αλλά κι αυτές με την σειρά τους να δείξουν κατανόηση σε τέτοιους ανθρώπους έτσι όπως είναι τα πράγματα δύσκολα με την κρίση! 
Ως διά μαγείας μετά από ένα τέταρτο βρέθηκε κρεββάτι για μένα, χωρίς να το χρεωθώ!

Την άλλη μέρα το πρωί, στις 8:30 ήρθε ο τραυματιοφορέας να με πάρει για το χειρουργείο. Μπήκα με χαμόγελο και καλή διάθεση. Μια άλλη κοπέλα που ήταν για να αφαιρέσει τις αμυγδαλές της έκλαιγε με μαύρο δάκρυ. Η κατάσταση έδειχνε αλλόκοτη με εμένα να χαμογελάω κι εκείνη να κλαίει! Με το μπήκε η μάσκα για την νάρκωση -αφού με μετέφεραν στο χειρουργικό τραπέζι- κοιμήθηκα του καλού καιρού! Δεν κατάλαβα τίποτε! Ξύπνησα με έντονη ξηροστομία. "Νερό, δώστε μου λίγο νερό δεν αντέχω" έλεγα και κάποιος νοσοκόμος ήρθε και μου έβρεξε τα χείλη και συνήλθα κάπως. Με οδήγησαν έπειτα στο κρεββάτι μου και δεν θυμάμαι και πολλά. Ζαλισμένη ήμουν. Πόνους δεν είχα, παρά ενοχλήσεις στην κοιλιά που κατάφερα να τις ελέγχω με ανάσες. Όταν άρχισα να συνέρχομαι γύριζα άνετα και στο πλάι. Όχι πολύ, αλλά τόσο όσο να μου ξεκουράζεται η πλάτη και μέση.

Το απόγευμα ήρθε ο γιατρός μου είπε πως όλα πήγαν πάρα πολύ καλά κι ότι μπορώ να βγω την άλλη μέρα ή την Κυριακή, αλλά θα χρειαζόταν να περάσω καθημερινή για να πάρω το εξιτήριο. Ταλαιπωρία! Σκεφτόμουν πως θα έκανα την διαδικασία την Παρασκευή που μου ζήτησε ο γιατρός να περάσω να με δει στο ιατρείο του. Είπα ότι θα έμενα μέσα άλλη μια μέρα, για προληπτικούς λόγους κυρίως γιατί η Χαλκίδα δεν έχει το Ιπποκράτειο δίπλα!

Τα ξημερώματα της Κυριακής, ξυπνάω και πάω τουαλέτα. Βλέπω ο ορός μου είχε τελειώσει. Πάω στην νυχτερινή νοσοκόμα της τον έδειξα και μου τον έβγαλε ήταν ο τελευταίος. Πέφτω για ύπνο και μετά από λίγη ώρα με πιάνει ρίγος, ταχυκαρδία, δύσπνοια... ένιωθα να σβήνω. Δίπλα μου ήταν ένα παλικάρι που έκανε κι αυτός επέμβαση παχυσαρκίας και ξύπνησε από εμένα που φώναζα την νοσοκόμα αλλά αυτή ήταν  κρυμμένη στην κουζίνα. Σηκώνεται το παιδί και πάει την ειδοποιεί. Έρχεται με το πιεσόμετρο και το θερμόμετρο. Όλα φυσιολογικά αλλά η ταχυκαρδία την έβαλε σε σκέψη. "Θα καλέσω τον εφημερεύων" μου λέει. Περίμενα περίμενα.. Τίποτε. Στο μεταξύ το στόμα μου κολλούσε κι άρχισα να πίνω νερό σε μικρές γουλιές γιατί το στομάχι δεν δέχεται πλέον μεγαλύτερες. Περνούσε η ώρα, ο γιατρός άφαντος, αλλά εγώ σιγά σιγά συνερχόμουν. 
Ξημέρωσε έρχεται η πρωινή νοσοκόμα πλέον, με ρωτάει τι συνέβη και πως ήμουν. Φυσικά ήμουν καλύτερα και με το νερό οι δυνάμεις μου επανέρχονταν "μην ανησυχείς φυσιολογικό είναι αυτό" μου είπε. Να μυρίσω τα νύχια μου πως όντως είναι; Μα δεν ξέραν να μου πούνε "ξέρεις αφού θα βγει ο ορός πίνε νερό για να κρατάς τον οργανισμό σου ενυδατωμένο". Είχα ξανακάνει τέτοιο χειρουργείο ώστε να το γνωρίζω από μόνη μου;
Ο άντρας μου πήρε τηλέφωνο τον χειρουργό μου και τον ενημέρωσε και πως αυτός με την σειρά του θα ζητούσε στον εφημερεύων να με δει και να μου δώσει κάποιο υπόθετο για να μου περάσει αυτή η ατονία που ένιωθα και το ρίγος. Μέχρι το μεσημέρι όμως που δεν είχε φανεί κανένας εφημερεύων εγώ είχα συνέλθει για τα καλά και ήταν σαν να μην είχε συμβεί τίποτε. 

Έμεινα μέσα μέχρι και την Κυριακή. Την άλλη μέρα ήταν η μέρα του εξιτηρίου. Άλλη ταλαιπωρία εκεί. Αναμονή με τις ώρες. Τα χειρουργεία να πάνε και να έρχονται και τα εισιτήρια άφαντα! Μας έλεγαν μετά τις 11 κι ότι περίμεναν τα αποτελέσματα από την τελευταία λήψη αίματος που μας έκαναν το πρωί. Καθυστερήσαμε μεν, πήραμε τις συνταγές με τα φάρμακα και τις εξετάσεις που θα ακολουθήσουν και τις οδηγίες διατροφής. Κανόνισα και το ραντεβού μου με τον γιατρό την Παρασκευή να δούμε πως πάω και να μου κόψει τα ράμματα απ’ την κοιλιά.

Για τουλάχιστον 10 μέρες έχω να κάνω μέρα παρά μέρα ειδική αιματολογική εξέταση για την μετεγχειρητική εξέλιξη μου κι αυτό τελειώνει στις 23 του μηνός.

Στο σπίτι πλέον, η πρώτη μέρα ήταν λίγο άναρχη. Τι να οργανώσω, πως να τακτοποιηθώ, τι να πιω! Σιγά σιγά έβαλα τάξη. Η διατροφή μου είναι υδαρή. Επέλεξα να πίνω κυρίως γάλα (μέχρι 1,5% λιπαρά), να τρώω ζελέ λάιτ λιώνοντας το στο στόμα πριν το καταπιώ (η ζάχαρη απαγορεύεται) ή να τρώω κάνα γιαουρτάκι μέχρι 2% ή να πίνω κάνα χυμό χωρίς ζάχαρη και χωρίς κομματάκια φρούτου. Σε λιγότερο από μια βδομάδα αρχίζω τα αλεσμένα. 

Απώλεια: 4 κιλά σχεδόν όπως με έδειξε η ζυγαριά μου χθες. Το ζύγισμα θα το κάνω κάθε Δευτέρα.

Αυτά και καλή μου κιλοκατηφόρα!!!

4 σχόλια:

ΟΛΑ ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΕΜΦΑΝΙΣΘΟΥΝ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΕΓΚΡΙΣΗ.
ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΥΠΟΜΟΝΗ!