Δευτέρα 20 Απριλίου 2015

Κολπική μαρμαρυγή

Τι ακριβώς είναι, κάντε κλικ εδώ!
Η Παρασκευή ήταν μια δύσκολη μέρα για μένα. Ξύπνησα, πήρα το χάπι του θυρεοειδή και λέω "νωρίς είναι να σηκωθώ ας ξαπλώσω να διαβάσω κάτι". Πιάνω το βιβλίο μου που έχω στο κομοδίνο δίπλα μου και διαβάζω. Αρχίζω να νιώθω την καρδιά μου να κάνει μικροσυσπάσεις και μετά από λίγο αρχίζει η ταχυκαρδία. Δεν δίνω σημασία γιατί σκέφτομαι πως θα περάσει όπως κι άλλες φορές που έγινε το ίδιο. Αντί να περάσει όμως, συνέχιζε περισσότερο. Ψιλιάστηκα πως κάτι δεν πήγαινε καλά. Αφήνω το βιβλίο και πιάνω να μετρήσω σφυγμούς. Πότε τους "άκουγα" πότε χάνονταν. Κάνω να σηκωθώ, με το σκεπτικό πως ίσως συνερχόμουν αν περπατούσα λίγο. Αντίθετα ένιωθα πως θα λιποθυμήσω. Λέω θα είναι υπόταση. Βγάζω και τρώω μια φέτα ζαμπόν γαλοπούλας και πίνω και την πολυβιταμίνη μου. Ανοίγω την μπαλκονόπορτα να μπει αέρας και ξαπλώνω μήπως και συνέλθω. Η τάση για λιποθυμία μεγάλωνε και το αεράκι που έμπαινε έσωζε την κατάσταση. Δεν πήγαινε άλλο. Όπως ήμουν με το νυχτικό, ρίχνω την ζακέτα στους ώμους, πιάνω βιβλιάριο-κινητό & κλειδιά και κατεβαίνω από κάτω στους γονείς μου. Με βλέπουν και ξαφνιάζονται: "Στο νοσοκομείο, τώρα", λέω. Η μάνα μου ξαφνιάστηκε και με ρωτούσε τι έπαθα. Της εξήγησα πως ένιωθα.
Φτάνοντας στα εξωτερικά του νοσοκομείου κόντεψα να πέσω κάτω αλλά προσπάθησα και κρατήθηκα. Μια νοσοκόμα με οδήγησε στο γραφείο της για να συμπληρώσει τα στοιχεία μου και να περιγράψω τι ένιωθα, σημειώνοντας τα όλα σε  φάκελο. Με οδήγησε έπειτα σε κρεβάτι. Εκεί η κατάσταση δυσκόλεψε περισσότερο. Το φτερούγισμα της καρδιάς είχε γίνει πολύ έντονο, ένιωθα να κρυώνω, πως σβήνω. Μου βάζουν πεταλούδα στο χέρι, θερμόμετρο και πιεσόμετρο. Μου κάνουν μια ένεση στον πωπό και μου ζητάνε να ηρεμήσω όσο μπορώ. Προσπάθησα και η τάση λιποθυμίας μετά από κάποια ώρα υποχώρησε. Η ταχυκαρδία συνέχιζε. Οι παθολόγοι δεν μπορούσαν να κάνουν κάτι και κάλεσαν καρδιολόγο. Ευγενέστατη η ειδικευόμενη υπομονετικά μου πήρε πλήρες ιστορικό. Μου εξήγησε πως θα με έβαζαν στο  μόνιτορ για να ελέγχονται οι παλμοί μου. Μετά από λίγο φτάνει και η επιμελήτρια καρδιολόγος, στην οποία περιγράφω για άλλη μια φορά τα τι και πως. Μου εξηγεί πως θα μου δώσουν δύο χάπια ώστε να πέσουν οι παλμοί και ότι θα πρέπει για 2 ώρες να μην σηκωθώ απ'το κρεβάτι, ούτε τουαλέτα να σκεφτώ.
Μου φέρνουν τα χάπια και τα καταπίνω. Προσπάθησα να αποσπάσω την προσοχή μου αλλού (στα άλλα περιστατικά που κατέφθαναν στο έκτακτο παθολογικό. Αυτό με την ώρα με έκανε να νιώθω καλύτερα και η κατάσταση μου όδευε προς το φυσιολογικό.
Σε μία ώρα η ταχυκαρδία άγγιξε τους φυσιολογικούς παλμούς. Το 2ωρο χρειαζόταν γιατί τα χάπια που μου έδωσαν ίσως να επιβράδυναν τις σφίξεις και δεν ήθελαν να μου φέρουν το αντίθετο αποτέλεσμα στην περίπτωση που εγώ σηκωνόμουν απ'το κρεβάτι.
Το 2ωρο έγινε τρίωρο μέχρι που εμφανίστηκε η ειδικευόμενη καρδιολόγος. Της είπα πως ήθελα πλέον να πάω τουαλέτα. Η έννοια της ήταν πως εγώ δεν έπρεπε να αποσυνδεθώ απ'το μόνιτορ. Να κατουρήσω ήθελα όχι να κατασκηνώσω στην τουαλέτα! Τελικά μου έκανε την χάρη. Ξαλάφρωσε η φούσκα μου κι επέστρεψα στο κρεβάτι. Μια νοσοκόμα ήρθε και με σύνδεσε πάλι στο μόνιτορ.
Έρχεται και η καρδιολόγος και μου λέει πως χρειαζόταν να μου πάρει αίμα για να ελέγξουν τα ένζυμα της καρδιάς. Το χέρι της ειδικευόμενης στην αιμοληψία ήταν ότι χειρότερο. Λες και μου κάρφωσε ταβανόπροκα στην φλέβα. Προσπαθούσα με ανάσες να ελέγξω τον πόνο μέχρι να τελειώσει. Το αποτέλεσμα λέει θα έβγαινε σε 3 ώρες!
Πιάστηκε το κορμί μου στο κρεβάτι των εκτάκτων περιστατικών που όσο κι αν εγώ προσπαθούσα κάπου να βολευτώ, μαζί μου παράσερνα και τα καλώδια και το μόνιτορ αποσυντονιζόταν κι έδειχνε υπερβολικούς παλμούς και σφύριζε! Οι νοσοκόμες είχαν βαρεθεί να έρχονται συνέχεια να πιέζουν τα πατσάκια, να τα μανταλώνουν καλά και να αναβοσβήνουν το μόνιτορ να δείχνει  σωστά τις ενδείξεις!
Πλέον εγώ ήμουν καλά, όλα έδειχναν φυσιολογικά. Απ'τις 9 το πρωί που ήμουν στο νοσοκομείο ένιωθα αδυναμία γιατί δεν είχα φάει τίποτε. Κατά τις 9 το βράδυ έρχεται η ειδικευόμενη καρδιολόγος με αποσυνδέει απ'το μόνιτορ και μου δίνει τον φάκελο μου (που περιελάμβανε τις εξετάσεις αίματος και τα καρδιογραφήματα που μου είχε κάνει) και μου ζήτησε να ανέβω στο καρδιολογικό ιατρείο για να μου κάνει υπέρηχο η επιμελήτρια της.
Είχα τηλεφωνήσει και στον άντρα μου οπότε από νωρίς το απόγευμα ήταν μαζί μου κι έστειλα την μάνα μου σπίτι να ξεκουραστεί γιατί πλέον δεν μπορούσε να προσφέρει κάτι. Ούτως ή άλλως η όλη διαδικασία με τα πέρα δώθε στο να βγάζει εισιτήρια για το μικροβιολογικό, είχε τελειώσει και η ίδια καθόταν στην αναμονή και οι ώρες ήταν πολλές για την ίδια και κουραζόταν περισσότερο. Την έδιωξα λοιπόν, την βεβαίωσα πως ήμουν καλά κι αν τυχόν μου έλεγαν να φύγω θα της τηλεφωνούσα να ερχόταν να με πάρει.
Ο υπέρηχος έδειξε καλός. Η καρδιολόγος μου είπε πως θα μου έδινε χάπια για να ρυθμίσουμε τις αρυθμίες και ταχυπαλμίες της καρδιάς και σε μια βδομάδα να με ξαναδεί για να της πω πως πάω με την αγωγή κι ανάλογα θα προσαρμόσει τυχόν αλλαγές. Μετά από αυτό το πρώτο ραντεβού ο επόμενος έλεγχος θα είναι σε 6 μήνες.
Κατεβαίνουμε πάλι στα επείγοντα και μου λέει κάποια στιγμή η ειδικευόμενη καρδιολόγος πως στις 10 θα μου πάρει πάλι αίμα να γίνει επανάληψη της εξέτασης για να δουν τις τιμές των ενζύμων της καρδιάς ξανά. Στις 11 η ώρα περίπου έρχεται και με  ειδοποιεί να μου πάρει αίμα! Κατά τις 12 μετά τα μεσάνυχτα μου είπε πως είχε το αποτέλεσμα κι όλα έδειχναν πια καλά. Μου έδωσε τον φάκελο με τις εξετάσεις που μου έκαναν εκτός των καρδιογραφημάτων που τα πέταξε και μου έγραψε ένα κουτί χάπια με την σημείωση να με δουν στο καρδιολογικό ιατρείο μετά από μία εβδομάδα. 12,30 η ώρα - μία παρά επιστρέψαμε σπίτι. Οι γονείς μου έμειναν ξάγρυπνοι περιμένοντας μας να τους ενημερώσουμε τι έγινε, τι έδειξαν οι εξετάσεις, τι είπε η καρδιολόγος, αν μου έκαναν υπέρηχο, αν μου έγραψε χάπια και τα σχετικά. Μετά από αυτό κατά τη 1,30 ανεβήκαμε σπίτι μας και κατά τις 2 έπεσα να κοιμηθώ, αποκαμωμένη πλέον απ'την ολοήμερη παραμονή μου στα επείγοντα.

Ξημερώνει το Σαββάτο. Είμαι καλά. Νιώθω μια ψιλοατονία γιατί όλη τη μέρα της Παρασκευής ήμουν σχεδόν νηστική, αργά το βράδυ έφαγα ένα τοστ άψητο. Όταν βγαίνεις εκτός ωραρίου στα γεύματα σου, η ατονία και η ζαλάδα σε περιτριγυρίζουν.  Το γάλα που δεν μου δημιουργεί βάρος στο στομάχι είναι το Βλάχας εβαπορέ με 35% επιπλέον ασβέστιο και 1,8% λιπαρά. Βάζω 80 ml στην κούπα μου για να το φέρω στο 1,5%. Πίνω γάλα, καταπίνω και το χάπι της καρδιάς (εννοείτε πως νωρίτερα λίγο πριν σηκωθώ απ'το κρεβάτι πήρα το χάπι του θυρεοειδή και μετά το αντιόξινο για το στομάχι που είπα να το καταπίνω το πρωί αντί το βράδυ) και μετά από μία ώρα άρχισα να νιώθω πάλι ατονία. Έφαγα μια μπανάνα και πήρα και την πολυβιταμίνη. Μαγείρεψα και αργά το μεσημέρι έκατσα για λίγο στον υπολογιστή. Ξαφνικά κάτω απ'το αριστερό μου πλευρό νιώθω έναν σφάχτη. Δεν δίνω σημασία γιατί το θεώρησα ως έναν απλό νευρόπονο. Όσο περνούσε η ώρα τόσο πιο επώδυνη γινόταν η κατάσταση. Μπαίνω για μπάνιο και το ζεστό νερό μαλακώνει τον πόνο. Ο άντρας μου φώναζε που έκανα αυτή την κίνηση και του λέω -προφητικά πια- άσε να είμαι καθαρή μη τυχόν κι απόψε καταλήξω στο νοσοκομείο! Όσο περνούσε η ώρα ο πόνος δυνάμωνε. Ξάπλωσα να δω τηλεόραση και μόνο μπρούμυτα δεν ένιωθα κάτι. Με το που γυρνούσα ανάσκελα για να σηκωθώ να πιω νερό, ο πόνος πλέον χειροτέρευε. Κατά τις 10 το βράδυ πλέον τα "είχα δει όλα"!
Τηλεφωνώ στον αδερφό μου να κάνει το "ταξί" (που λέει ο λόγος) κι έρχεται γρήγορα. Βουρ στο νοσοκομείο και καταλήγω στο έκτακτο χειρουργικό. Μου πήραν ούρα, έβγαλα ακτινογραφίες, αφού προηγουμένως ειδικευόμενος χειρουργός μου έκανε μαλάξεις στο σημείο που του έδειχνα για να εντοπίσει που ακριβώς πονούσα. Οι ακτινογραφίες έδειχναν λίγο το παχύ έντερο ερεθισμένο. Είδαν τα σημάδια της κοιλιάς απ'το χειρουργείο και τους έδωσα ένα σχεδόν πλήρες ιστορικό. Ο "έξυπνος" της παρέας των ειδικευόμενων άρχισε να μου λέει διάφορα περί του χειρουργείου παχυσαρκίας κι ότι ο οργανισμός θέλει αρκετό χρόνο για να συνηθίσει κι ότι αν συνεχιστεί ο πόνος να τηλεφωνήσω στο γιατρό μου... μπλα, μπλα, μπλα, μπλα... Τον κοιτούσα που τα έλεγε στον άντρα μου και σκεφτόμουν πως αν όλοι οι νέοι ειδικευόμενοι χειρουργοί παρακολουθούσαν τίποτε σεμινάρια για τα χειρουργεία παχυσαρκίας τα οποία αυξάνονται συνεχώς και που ο κάθε ασθενής που δεν μπορεί να έχει τον γιατρό του δίπλα' θα ήταν χρήσιμο να "έπεφτε" έστω σε έναν ειδικευόμενο που έχει παρακολουθήσει ένα - δυο σεμινάρια γι'αυτό το είδος χειρουργείου ώστε η οποιαδήποτε γνώση του θα ήταν ίσως σωτήρια! Μετά από 2 ώρες αναμονής, οι εξετάσεις έδειξαν και πάλι καλές, μου έδωσαν ενδοφλέβια παυσίπονο το οποίο μόλις που με χαλάρωσε και τελικά στο σπίτι αυτό που με βοήθησε να κοιμηθώ το βράδυ ήταν ένα απλό έμπλαστρο λέοντος που έκαιγε ολονυχτίς.

Χθες Κυριακή ο πόνος ήταν σχετικά ομαλός, ζήτησα συγγνώμη απ'τον άντρα μου γιατί δεν γινόταν να κρατάω αέρια στην κοιλιά μου, ξάπλωσα κάποιες ώρες και σήμερα Δευτέρα πλέον πολύ καλύτερα και σχεδόν χωρίς πόνο, διαπίστωσα πως το παχύ έντερο μου κάνει "πείσματα" γιατί τρώγοντας -πολύ καλά βέβαια- μισό μήλο, μετά από λίγο με ζόρισε! Βέβαια σκέφτομαι και το ενδεχόμενο μήπως το χάπι της καρδιάς μου δημιουργεί αυτή την παρενέργεια. Για την ώρα είμαι καλά.
Όταν το χάπι άρχισε να ενεργεί ξάπλωσα για 2 ώρες, γιατί οι παλμοί της καρδιάς πέφτουν πάρα πολύ (40 σφίξεις στο λεπτό μέτρησα το κατώτερο) κι ένιωθα ατονία. Με καταβάλει το χάπι και τελικά μόνο αν είμαι ξαπλωμένη μπορώ μετά να είμαι εντάξει και να επιστρέψω σε οποιαδήποτε δουλειά στο σπίτι. 

Βεβαίως ενημέρωσα και τον χειρουργό μου και τον ενδοκρινολόγο μου για την εξέλιξη και μου είπαν πως γενικά τα χάπια αυτά δεν δημιουργούν κάποια επιπλοκή στο στομάχι να τα παίρνω κανονικά και πάντα μία ώρα μετά το χάπι του θυρεοειδή!

Πριν λίγο η μάνα μου, μου πρότεινε να πάμε στον δικό της καρδιολόγο, να πάρουμε και μια δεύτερη άποψη. Δεν το αρνήθηκα για να είμαι και σίγουρη πλέον. Αύριο ίσως κάνουμε μιαν απογευματινή επίσκεψη!

Αυτά τα ολίγα. Next please... :P

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

ΟΛΑ ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΕΜΦΑΝΙΣΘΟΥΝ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΕΓΚΡΙΣΗ.
ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΥΠΟΜΟΝΗ!

Show Emoticons