Σάββατο 19 Ιουλίου 2014

Ακύρωση απόξεσης

Σήμερα η μέρα ήταν αρκετά περίεργη και στενάχωρη.
Ξύπνησα στις 6 το πρωί -κακώς- με το σκεπτικό πως αφού έπρεπε να είμαι στην γυναικολογική κλινική του νοσοκομείου στις 7:30 θα έπρεπε εγώ να είμαι νωρίτερα για να δώσω το εισιτήριο και να γίνει η εισαγωγή μου. Έρχεται ο αδερφός μου στις 7 και με πετάει με το αυτοκίνητό του στο νοσοκομείο. Ο άντρας μου αν και είχαμε κανονίσει να είναι μαζί μου, του προέκυψε δουλειά για κάνα 20ήμερο κι έτσι επειδή δεν είναι εποχές να λες "όχι" αλλάξαμε το σχέδιο δράσης μας.

Φυσικά το γραφείο κίνησης με το που μπήκα στο ισόγειο του νοσοκομείου ότι άνοιγε εκείνη την ώρα αλλά για την εισαγωγή μου είπε η υπάλληλος θα έπρεπε να περιμένω ένα τεταρτάκι. Έγινε η εισαγωγή όταν ήρθε η ώρα. Ανεβαίνω στον πρώτο όροφο που είναι η κλινική και παρουσιάζομαι. Με βάζουν μέσα οι νοσηλεύτριες στο γραφείο τους, η προϊσταμένη μου παίρνει τα στοιχεία για να φτιάξει τον φάκελο ιατρικού ιστορικού και μετά από λίγο μου παίρνουν την πίεση (13 με 8 είχα, μια χαρά), μου παίρνουν λίγο αίμα για να γίνει μια γρήγορη γενική και να ενημερωθεί και το αιματολογικό για τυχόν μετάγγιση. Με ρωτάνε κι αν ποτέ έχω κάνει μετάγγιση κι ενώ λέω όχι με ξαναρωτά μετά από λίγο η νοσοκόμα γιατί βρήκαν ασθενή με το ίδιο ονοματεπώνυμο και έχει κάνει μετάγγιση. Ήταν η ξαδέρφη μου η οποία έχει μεσογειακή αναιμία και κάνει μεταγγίσεις συχνές. Το λύσαμε το μπέρδεμα λοιπόν. Λέει κι ο αδερφός μου πως κάνω άπνοιες στον ύπνο. Η μια νοσοκόμα-μαία κατάλαβε η κοπέλα πως αυτό ήταν καθαρά λόγω παχυσαρκίας και έδειξε πως δεν ήταν καν άξιο αναφοράς. Αμ, δε!

Μου στρώνουν και κρεβάτι σε θάλαμο και περιμένω. Στο μεταξύ στο γραφείο των νοσοκόμων να'σου και η ξανθιά γιατρός που καθόταν κι έπινε τον καφέ της. Της εξηγούν οι νοσοκόμες πως εγώ είμαι για την προγραμματισμένη απόξεση και βγάζω και της δίνω την εξέταση απ' τον ενδοκολπικό υπέρηχο για να του ρίξει μια ματιά και να κοιτάξει βεβαίως και την απεικόνιση. Διάβασε μόνο την γνωμάτευση και ούτε καν που ξεσταύρωσε το άλλο χέρι να γυρίσει σελίδα να δει τον υπέρηχο, έστω να δει που περίπου ήταν το 2ο ινομύωμα και ο πολύποδας. Η φάτσα της δεν ξέρω μου δημιουργούσε απ' την αρχή που την είχα πρωτοσυναντήσει στο εξεταστήριο του ορόφου μια ξινίλα. Να χαμογελάσει ποτέ δεν ήταν είδα όσες φορές την είδα.  
Ευτυχώς που ήταν κι ο αδερφός μου και λέγαμε καμιά κουβέντα να περάσει η ώρα. 

Απ' τις 9 παρά που με οδηγήσανε στο κρεβάτι πήγε 12:30 και με ανεβάσανε στο χειρουργείο. Είχαν τύχει εκτάκτως καισαρικές και μέσα στο χειρουργείο επικρατούσε αναστάτωση. Με έβαλαν σε ένα παραβάν κι έβγαλα τα ρούχα, έβαλα μια ρόμπα χειρουργείου που μου δώσανε, φόρεσα και ποδονάρια στα πόδια και με οδήγησαν έπειτα στο χειρουργικό τραπέζι. Ανέβηκα, βολεύτηκα ώστε να μπορέσει και η γιατρός να κάνει τη δουλειά της έπειτα, αλλά και οι νοσοκόμες να μου βάλουν πεταλούδα με ορό στο ένα χέρι και το πιεσόμετρο στο άλλο. Ότι ετοιμαζόταν η μια νοσοκόμα να μου βάλει μάσκα αναισθησίας, να'σου ο ειδικευόμενος γυναικολόγος που φέρνει τον φάκελο μου.
Κοιτάζει η αναισθησιολόγος τον φάκελο και με ρωτά αν κάνω άπνοιες κι αν φοράω μάσκα στον ύπνο. Της εξήγησα πως έκανα εξέταση πρόσφατα και ναι κάνω άπνοιες αλλά όχι σημαντικές που να χρειάζομαι μάσκα. Κι εκεί άρχισε τις αγριοφωνάρες στους γυναικολόγους:
- Και τι μου φέρατε γυναίκα με άπνοιες επάνω; Τι αναισθησία να κάνω σε ένα βουνό;
- Και τι θες να κάνω εγώ όποτε μου τυχαίνουν χοντρές; Είπε η ξανθιά η ξινή.
Νεύρα, κακό κι απ'τις 2.
- Αν σας ενοχλώ να φύγω! πετάγομαι κι εγώ μιας και ως χοντρή αισθάνθηκα παρείσακτη κι ότι δεν έπρεπε να κάνω την απόξεση.
Η νοσοκόμα  που  ήταν δίπλα μου με σκούντηξε και μου είπε να μην μιλήσω γιατί αυτά είναι διαφορές που έχουν οι γιατροί με τους αναισθησιολόγους. Και στην τελική αν τυχόν προκύπτουν τέτοιες περιπτώσεις γιατί δεν κάθονται να συζητήσουν να δουν πως μπορούν με διαφορετικό τρόπο να βοηθήσουν μια ασθενή χωρίς φωνές κι αγριάδες;
- Καλή μου εγώ λόγω των απνοιών σου δεν μπορώ να σου βάλω αναισθησία, ούτε για μέθη, ούτε για ολική. Δεν έχω τον εξοπλισμό ώστε να σε βοηθήσω αν τύχει κάτι. Κι απορώ πως δεν έχεις πάρει μηχάνημα για αυτό.
Ευγενικά της εξηγώ:
- Κοιτάξτε ετοιμάζομαι για χειρουργείο παχυσαρκίας. Κι επειδή τα τελευταία 2 χρόνια περίπου ροχαλίζω και κάνω κάτι λίγες άπνοιες πήγα και έκανα εξέταση. Την είδε ο χειρουργός και μου είπε πως δεν χρειάζεται να αγοράσω το μηχάνημα αφού θα κάνω το χειρουργείο. Αν ήταν η περίπτωσή μου ακόμα πιο δύσκολη σίγουρα θα μου το επέβαλε. Επιπλέον δεν θα μπορέσω να προχωρήσω στο χειρουργείο παχυσαρκίας αν δεν αφαιρεθεί ο πολύποδας και να του πάω και το πόρισμα απ' την βιοψία που θα γίνει.
Με κοιτάζει, μου σκάει ένα χαμόγελο εμπιστοσύνης (του κώλου τα εννιάμερα λέω εγώ) και μετά από λίγο λέει:
- Ας δοκιμάσουμε επισκληρίδιο, να δούμε τι θα κάνουμε!
Με βάζουν να καθίσω στο χειρουργικό τραπέζι με τα πόδια κάτω. Φωνάζουν και τον τραυματιοφορέα για βοήθεια. Ετοιμάζουν την ένεση και μου ζητάνε να σκύψω ώστε να δημιουργηθεί καμπούρα στην σπονδυλική στήλη. Πρώτο τσίμπημα, με πονάει. Δεύτερο τσίμπημα και πίεση προς τα μέσα με πονάει περισσότερο.
- Δεν μπορώ βρε παιδιά δεν βρίσκω το σημείο. Ακούω πίσω απ'την πλάτη μου. Σκύψε περισσότερο.
Ο τραυματιοφορέας να με πιέζει απ' τους ώμους να είμαι σκυφτή και εμένα μου κόβεται η ανάσα. Να θέλω να ανασάνω βαθιά για να καταλαβαίνω λιγότερους πόνους απ' τις προσπάθειες να εισχωρήσουν την βελόνα στους σπόνδυλους και να μην μπορώ. Να σηκώνω τους ώμους να ανασάνω κι ο τραυματιοφορέας να πιέζει κόντρα. Δεν μπορώ να ανασάνω του είπα και με χαλάρωσε λίγο. Κάποια στιγμή νιώθω έντονο πόνο πίσω στη μέση, να ανασαίνω και να κλαίω και το δεξί μου  πόδι να χτυπάει λες και το χτύπησε ρεύμα. "Χριστέ μου -λέω μέσα μου- τι μου κάνουνε;". Επαναλήφθηκε η ίδια σκηνή και πλέον να με πνίγουν τα δάκρυα, να κοντανασαίνω κι αυτές να μην μπορούν να βρουν το σημείο επειδή ήταν χοντρό και η βελόνα μικρή!
- Να δοκιμάσουμε με ξυλοκαΐνη, για να μην πονάει και η γυναίκα, ακούω μια άλλη φωνή πίσω μου.
Και δος του πίεση ο τραυματιοφορέας και η ρημάδα η βελόνα να μην λέει να μεγαλώσει για να με πιάσει η ξυλοκαΐνη! 
Η βελόνα ήταν μικρή και δεν έφτανε όσο έπρεπε ώστε να γίνει η ένεση εκεί που έπρεπε, μου δικαιολογήθηκε η αναισθησιολόγος, η δε γυναικολόγος εκείνη την στιγμή πετούσε γάντια και ούτε που έκανε έναν κόπο να έρθει να μου μιλήσει να μου εξηγήσει. Αυτά που έπρεπε να μου πει εκείνη μου τα έλεγε η αναισθησιολόγος!
- Δυστυχώς δεν μπορέσαμε να προχωρήσουμε και με αυτή την λύση. Θα πρέπει καλή μου να πας Αθήνα, όπου υπάρχουν τα μηχανήματα που βοηθάνε όλες τις περιπτώσεις. Και δεν θα ταλαιπωρηθείς όπως εδώ και θα τελειώσεις γρήγορα.
 Έτοιμη ήμουν να της πω, να προμηθευτούν σακοράφες για φάλαινες σαν εμένα. Κρατήθηκα όμως γιατί είχα τους πόνους μου. Και φυσικά κανείς δεν ζήτησε ένα "συγγνώμη" για την όλη ταλαιπωρία και όσα άκουγα εκεί μέσα και με πίκραναν! Μου απολύμαναν το "σουρωτήρι" στην μέση μου και κλείνουν το σημείο με αυτοκόλλητη γάζα. Με βοηθάνε να ξαπλώσω, με σκεπάζουν γιατί κρύωνα και μαζί με τον ορό προστέθηκε κι ένας μικρότερος που μάλλον ήταν αντιβίωση (με έχει τρελάνει ξηροστομία απ' το απόγευμα μέχρι τώρα που γράφω).
Και πλέον με αφήνουν στο χειρουργικό τραπέζι μέχρι να εμφανιστεί ο τραυματιοφορέας για να με παραλάβει, αφού είχε πάει να φέρει άλλο περιστατικό.
Κλείνουν τις λάμπες που είναι πάνω απ'το χειρουργικό τραπέζι, μου βγάζει το έξτρα φιαλίδιο με ορό κι αντιβίωση που ήπιε πλέον ο οργανισμός μου και με αφήνουν να χαλαρώσω. Τα τσιμπήματα ώρες ώρες μου δημιουργούσαν ενοχλήσεις πίσω στη μέση.
Μεταφέρθηκα έπειτα από κάνα μισάωρο στο κρεβάτι μου. Ο αδερφός μου απόρησε όταν του είπα τι συνέβη στο χειρουργείο. Ήρθε η μια νοσοκόμα-μαία της κλινικής και με ρώτησε τι ακριβώς έγινε. Τα νέα μεταφέρθηκαν κάτω στην κλινική εγκαίρως και τα ήξερε ήδη απλά περίμενε επιβεβαίωση. Μου πρότεινε να φωνάξω την προϊσταμένη και να της τα πω.
Και τι θα γινόταν; Τι θα άλλαζε; Μου είπε πως πρέπει κάποια πράγματα να μπαίνουν στην  θέση τους. Δεν αντιλέγω -της λέω- όμως θα πιστέψουν εμένα ή θα πιστέψουν όσα θα πουν όσοι ήταν επάνω; Μία ενάντια σε 7 ανθρώπους; Εγώ θα φύγω θα πάω σπίτι μου, οι υπόλοιποι δεν θα ρίσκαραν την θέση τους έτσι ακόμη και καταγγελία να έκανα για την απαράδεκτη ρατσιστική συμπεριφορά τους απέναντί μου.
Ο αδερφός μου δε είχε εκνευριστεί και έλεγε της νοσοκόμας έξω ότι "είμαι αδερφός της, αν ήταν γυναίκα μου ήξερα εγώ πως θα την τακτοποιούσα την κατάσταση και που θα βρίσκονταν ο καθένας τους".
Και σκεφτόμουν, δηλαδή επειδή είμαι αδερφή παύω από συγγενικό πρόσωπο; Τόσο άκυρος κι ο αδερφός μου εκείνη την στιγμή. Πρέπει κάποια στιγμή αργότερα να την κατάλαβε την μαλακία του και μου πρότεινε να μιλήσω με την γυναίκα του και να κανονίσουμε -αν το θέλω κι εγώ η ίδια- να πάμε στο γυναικολόγο της στο Έλενα, που την πρόσεξε αρκετά (τόσο στην πορεία της εγκυμοσύνης της αλλά και στην αφαίρεση ινομυώματος προ της εγκυμοσύνης).
Μου έβγαλαν τον ορό, ο ειδικευόμενος γυναικολόγος μου πρότεινε σήμερα να μην έκανα τίποτε αλλά έμενα όσο μπορούσα ξάπλα για κάποιες ώρες και σε περίπτωση πόνου να πιω κάνα ντεπόν.
Πήγαμε στο γραφείο κινήσεως έδωσα το εξιτήριο και μου έδωσαν το βιβλιάριο.  Με ρώτησαν αν όλα πήγαν καλά και τους είπα: επειδή είμαι χοντρή και κάνω άπνοιες δεν μπορούσαν να προχωρήσουν την απόξεση". Έμειναν με το στόμα ανοιχτό. Τους εξήγησα βέβαια τι είχε συμβεί και μου πρότειναν να κάνω καταγγελία. Που όμως; Σε μια διοίκηση που βρωμάει και ζέχνει κατά τις φήμες που κυκλοφορούν; Γιατί δίκιο ο ασθενής σπάνια βρίσκει.

Αυτά τα ολίγα... Από Δευτέρα και πάλι στα γνωστά μου! Για την ώρα ξεκούραση απ'την περιπέτεια και χαλάρωση.

3 σχόλια:

  1. Έλεος!!!! Κανε εσυ την καταγγελία και παράλληλα ετσι οπως ηρθαν τα πράγματα πηγαινε στην Αθηνα να ξεμπερδεύεις. Την καταγγελία καν την όμως έστω να βρίσκεται. Ποτέ δεν ξερεις αν θα είναι η πρώτη, η τριτη ή εκείνη που λόγω των προηγούμενων θα ξεχυλήσει το ποτήρι. Καλη επιτυχια στην επομενη προσπαθεια και με καμια ταλαιπωρια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ΤΙ ΝΑ ΠΩ ΚΟΡΙΤΣΙ ΜΟΥ! ΤΙ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ; ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ! ΠΡΟΣΕΧΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ, ΚΟΥΡΑΓΙΟ! ΣΚΕΨΟΥ ΘΕΤΙΚΑ, ΟΣΟ ΜΠΟΡΕΙΣ... ΣΟΥ ΕΥΧΟΜΑΙ ΟΛΑ ΝΑ ΠΑΝΕ ΚΑΛΑ! ΘΑ ΠΕΤΥΧΕΙΣ ΤΟΝ ΣΤΟΧΟ ΣΟΥ, ΕΙΜΑΙ ΣΙΓΟΥΡΗ ΔΙΟΤΙ ΕΙΣΑΙ ΠΟΛΥ ΔΥΝΑΤΗ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Καλα εχω παθει πλακα με αυτα που διαβασα,δεν ξερω αν εγω θα κρατουσα την ψυχραιμια μου και δεν θα βουταγα καμια απο το μαλλι,ευχομαι να τελειωσε η ταλαιπωρια σου και να εχεις μπει στην τελικη ευθεια...(για το χειρουργειο)...περιμενω νεα σου...
    ΥΓ.Α, και φυσικα συμφωνω να κανεις την καταγγελια....καποια στιγμη πρεπει να μαθουν να φερονται....

    ΑπάντησηΔιαγραφή

ΟΛΑ ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΕΜΦΑΝΙΣΘΟΥΝ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΕΓΚΡΙΣΗ.
ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΥΠΟΜΟΝΗ!