Πέμπτη 22 Μαΐου 2014

Το κίνητρό μου για την χειρουργική λύση

Ο άνθρωπος που ήταν υποστηρικτής μου στην προσπάθεια μου να χάσω κιλά πριν χρόνια ήταν ο αδερφός μου. Στις πιέσεις της μάνας μου να φάω κάτι απ' τις λιχουδιές που έβαζε στο τραπέζι ή μου πρόσφερνε, αμέσως αντιδρούσε ο αδερφός μου αντί για μένα. Ήταν μεγάλη ανακούφιση βάρος απ' το "βάρος" μου (το συναισθηματικό βέβαια) να το φορτώνετε ο αδερφός μου. Με κούραζε να τσακώνομαι με την μάνα μου, για το φαγητό μου (επειδή γέμιζα μια σαλατιέρα γεμάτη -αλάδωτη συνήθως- σαλάτα, θεωρούσε πως ήταν προτιμότερο να τρώω φαγητό κανονικό, αφού έτρωγα τόσο πολύ)!  Ήθελε την αδερφή του, να έχει φυσιολογικά κιλά και κυρίως να με βλέπει να μην αισθάνομαι άσχημα με την εμφάνισή μου.
Κίνητρο λοιπόν για την απόφασή μου να ζητήσω χειρουργική λύση, ήταν πάλι ο αδερφός μου, αλλά... προς το ανάποδο κάπως. Σε μια επίσκεψή του μαζί με την γυναίκα του και τον ανιψιό μου κάναμε πάλι συζήτηση για το θέμα της παχυσαρκίας. Πήρα πολλές ανάσες να μην ξεσπάσω σε δάκρυα γιατί ο καθένας είχε να πει κι από μια διαφορετική γνώμη. Βλέπεις όσοι είναι έξω απ' τον χορό, πολλά τραγούδια λένε. Ο αδερφός μου ξαφνικά ας πούμε πως έγινε "εχθρός" μου γιατί εγώ φταίω για το πως έχω υπερβεί στα κιλά και το πως εγώ δεν δείχνω την συνέπεια και την πειθαρχία που πρέπει. Το ψυχολογικό κομμάτι της προσπάθειας αλλά και της ηλικίας πια, ούτε καν που του πέρασε απ' το μυαλό. Θεωρεί πως είμαι ακόμη κάπου στα 20-25, πως έχω την ίδια διάθεση με τότε και πως μπορώ αν θέλω να είμαι συνεπής σε μια σωστή δίαιτα. Έλα όμως που δεν είναι έτσι τελικά, όταν μεγαλώνεις. Αλλάζει η ζωή σου, επηρεάζεται και η υγεία σου λόγω κιλών, αλλά και η ψυχολογική κούραση απ' την συνεχή προσπάθεια απώλειας βάρους είναι ακόμη μεγαλύτερη. Ο μόνος άνθρωπος που κατάλαβε -ωωω! ναι, για πρώτη φορά- την ψυχολογία μου ήταν η μάνα μου: "τρως παιδάκι μου από άγχος, δεν μας το δείχνεις αλλά έχεις πολύ άγχος κι αυτό είναι το χειρότερο"! 
Ξαφνικά αντιστραφήκαν οι ρόλοι. Σε μια αναλαμπή της κατάλαβε πως η όλη κατάσταση που βιώνουμε στο σπίτι μας λόγω ανεργίας και τις αλλαγές που έχει φέρει στον τρόπο ζωής μας ώστε να ζούμε με λίγη αξιοπρέπεια, μου δημιουργεί άγχος. Κι όταν βέβαια έμαθε και για την παλιά μου φίλη την Βούλα πως έκανε εγχείριση (και που και η ίδια ζει παρόμοια κατάσταση στο σπίτι της όπως την δική μου εδώ και χρόνια, άρα μεγαλύτερο άγχος γι' αυτήν) και που η ίδια την είδε πρόσφατα και έχει αλλάξει πολύ (φαίνεται η απώλεια κιλών πλέον, πόσο έχει ομορφύνει, πόσο η διάθεσή της είναι καλύτερη και φροντίζει και τον εαυτό της τώρα, που περπατά πιο άνετα κλπ) με ωθούσε με επιμονή να το ψάξω, να μην το σκέφτομαι κι όσον αφορά το οικονομικό -αν χρειαστεί- θα βοηθήσει. Ήδη τις προάλλες πριν κατέβω Αθήνα, ήθελε να μου δώσει χρήματα για τα πρώτα έξοδα. Δεν πήρα τίποτα. Της είπα πως αν τυχόν χρειαστεί να κάνω εξετάσεις που δεν τις καλύπτει το ΙΚΑ, τότε το ξανασυζητάμε.
Ο αδερφός μου δε, ξαφνιάστηκε με το νέο! Πως μου ήρθε λέει εμένα να φτάσω εκεί! Έλα μου ντε! Την ψυχολογία του παχύσαρκου δεν μπορείς να την ορίσεις, να την καθορίσεις ή να την περιορίσεις. Ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός. Κι όσο μεγαλώνει σε κάποια θέματα αλλάζει γνώμη και προσπαθεί να λάβει την καλύτερη δυνατή απόφαση για τον εαυτό του. Εφόσον "μπούκωσα" και "μπούχτησα" από δίαιτα, πάω στο επόμενο βήμα και τελευταίο. 
Δεν κατάφερα να του αναπτύξω το σκεπτικό μου όταν με ρώτησε, γιατί ο ανιψιός μου είχε άλλες διαθέσεις και αλλάξαμε την συζήτηση αμέσως. Παρόντος του 6 μηνών ανιψιού που αρχίζει να ανακαλύπτει τον κόσμο γύρω του, μονοπωλεί το ενδιαφέρον μας κι όλα τα υπόλοιπα είναι δευτερεύοντα!
Κι επειδή κι ο ανηψούλης μου είναι κομματάκι υπέρβαρος, τόσο εγώ όσο και η μάνα μου επιμένουμε στον αδερφό μου και την νύφη μου να μην τον πιέζουν στο φαγητό του. Ο μικρός αντιδρά στην πίεση του να πιει το γάλα του και τον ζορίζουν. Δεν πρέπει όμως. Και να μην φάει 1-2 γεύματα γάλακτος αφού δεν θέλει, δεν θα πάθει τίποτε. Αφού θηλάζει όσο θηλάζει, δεν χρειάζεται να πίνει και το συμπλήρωμα γάλακτος. Μιλάμε ότι έχουν πετάξει 20εύρα έτσι, για το έτοιμο γάλα που τελικά ο μικρός συνήθως θα πιει 5-6 γουλιές (κι αν της πιει βέβαια) και τέλος. Η εικόνα του μικρού θυμίζει εμένα ως μωρό. Κοιτάζω φωτογραφίες μου και δεν θέλω να φανταστώ πως όταν μεγαλώσει θα έχει πρόβλημα βάρους σαν εμένα. Γιατί αν κατηγορώ κάποιον που μια ζωή υπήρξα υπέρβαρη, είναι η μάνα μου που δεν είχε τον σωστό έλεγχο στο θέμα αυτό από μωρό και με άφηνε να τρώω μεγάλες ποσότητες κι όχι μικρά και τακτικά γεύματα, όπως είναι και το πιο σωστό για τα παιδιά. Κι αφού δεν ήμουν και ιδιότροπη στο φαγητό αυτό θα την διευκόλυνε πάρα πολύ στο πως θα με έτρεφε.
Και να τώρα που μάλλον το νιώθει και βάρος στην συνείδησή της, θέλει να είναι η υποστηρίκτιά μου σε αυτό μου το βήμα, έστω κι αργά!

Όσον αφορά τον άντρα μου: για πρώτη φορά τον είδα να ψάχνει λεπτομέρειες για το γαστρικό μανίκι. Από περιέργεια ήθελε να δει πως αλλάζει η εικόνα του στομαχιού. Του εξήγησα πως ναι μεν εγώ λέω πως θέλω γαστρικό μανίκι, όμως ο γιατρός δεν μου είπε ακόμη ποιά είναι η κατάλληλη επέμβαση για μένα γιατί πρέπει να του πάω πρώτα όλες τις εξετάσεις που ζήτησε. 
Ήδη αρχίζει να σκέφτεται πόσο πολύ θα αλλάξω και ότι θα πάψω να φοράω ρούχα μεγαλίστικα. Ότι θα μπορώ να περπατάω άνετα, ότι θα ντύνομαι πιο όμορφα, ότι θα φτιάξει η ψυχολογία μου. Μπορώ να πω ότι μια μικρή ανυπομονησία την έχει! Κι αυτή του η αντίδραση ενισχύει την διάθεσή μου, για μια Μαρία γεμάτη υγεία κι απαλλαγμένη από το περιττό της βάρος! 

Χιουμοράκι
Μπορώ να γυμνάσω μόνο ένα μέρος του σώματος μου την φορά. Και συνήθως είναι, ΤΟ ΣΤΟΜΑ ΜΟΥ.

1 σχόλιο:

  1. "Την ψυχολογία του παχύσαρκου δεν μπορείς να την ορίσεις, να την καθορίσεις ή να την περιορίσεις."

    Σοφή κουβέντα. Χαίρομαι που αρχίζει και αλλάζει η ψυχολογία σου!!! Κράτα γερά Μαριώ μου. Τώρα αρχίζουν τα όμορφα!! Δύσκολα μεν, αλλά το αποτέλεσμα θα σε αποζημιώσει!! Είμαι δίπλα σου!!!

    Λένα

    ΑπάντησηΔιαγραφή

ΟΛΑ ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΕΜΦΑΝΙΣΘΟΥΝ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΕΓΚΡΙΣΗ.
ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΥΠΟΜΟΝΗ!