Μπράβο Μαρία!

Τη ρώτησα πάλι, δεν μου 'πε τίποτε! 

Ξεκινάω σήμερα το πρωί να πάω να πληρώσω τους λογαριασμούς τηλεφώνων των γονιών μου (σταθερά, του εδώ και του χωριού τηλέφωνα).

Ακούω δύο φορές να φωνάζουν το όνομα μου. Την πρώτη φορά δεν έδωσα σημασία γιατί σκέφτηκα πως δεν ήμουν η μοναδική Μαρία στη γειτονιά. Με την δεύτερη όμως γύρισα πίσω.

Περνούσα εκείνη την ώρα μπροστά απ' το σπίτι της γειτόνισσας που έχει "φαγωθεί" να μάθει πως αδυνάτισα. Κάνω πίσω και την βλέπω να κάθεται στο βάθος της αυλής της με μια άλλη γειτόνισσα και να πίνουν καφέ. Μου χαμογελάνε!

"Πωπω βρε Μαρία πως αδυνάτισες έτσι, κούκλα έγινες... Μπράβο, μπράβο! Να κι εμένα να έπεφτε λίγο το στήθος εδώ... Τι έκανες;"... Χαμογελάω κάνω ένα "Αααα... καλημέρα σας" και φεύγω. Αυτό το πισογύρισμα μου κόστισε μια καθυστέρηση δευτερολέπτων γιατί στο πήγαινε θα έπαιρνα το αστικό που περνούσε εκείνη την ώρα και θα επέστρεφα με τα πόδια. Δεν λέει να περπατάς μέσα στο λιοπύρι μεγάλη απόσταση!

Έχει καταντήσει γελοίο πλέον! Απ' την άλλη έχει περάσει ενάμισης χρόνος. Απλή λογική είναι να καταλάβει κανείς πως και με μια απλή δίαιτα σε όλο αυτό το χρονικό διάστημα μπορείς να χάσεις μεγάλο μέρος κιλών αν υπάρχει συνέπεια στην σωστή διατροφή και εξάσκηση. Ντε και καλά να τους ξεστραβώσω; Το τι κάνω για μένα αφορά εμένα στην τελική. 

Επειδή υπάρχει κάποια στη γειτονιά που ενδιαφέρεται να χάσει γρήγορα κιλά λόγω υγείας (είχε χάσει με διατροφή αλλά τα ξαναπήρε μετά από 3 χρόνια εγκράτειας) και δεν μιλιόμαστε (γιατί ο αλλοδαπός άντρας της την είδε αρχηγός στην γειτονιά και νόμιζε πως όλοι είναι σαν τα μούτρα του), βάζουν τώρα την γειτόνισσα που μιλιόμαστε να δώσω την ιδέα. Αμ, δε!

Αρκετά ασχολήθηκαν με το σπίτι μου, αρκετή "καλοσύνη" φάγαμε... ας φάνε τώρα την σκόνη μου. Επιλογή μου είναι!