Πέμπτη 5 Φεβρουαρίου 2015

Τρικλοποδιά!

Κι ενώ μπήκαμε στον μήνα που περιμένω πως και πως το χειρουργείο κι ενώ όλοι λίγο πολύ στο σπίτι μου είμαστε επί ποδός, πως θα προγραμματιστούμε γενικά... τσουπ! σκάει η τρικλοποδιά!
Όχι που δεν θα έσκαγε!
Το πρώτο μας θέμα ήταν ποιος θα κρατήσει τον ανιψιό μου -μιας και τα πρωϊνά τον έχω εγώ- τις μέρες που θα χρειαστώ για ανάρρωση. Είπαμε με τον αδερφό μου, πως για κάποιες μέρες θα τον κρατήσει η μάνα μου, με τις σχετικές αμφιβολίες από εμένα γιατί η μάνα μου όταν μεγάλωνε εμάς, δεν είχε η εποχή τα πάμπερς και δεν είχε μπλεντεράκια... είχε άλλα πράγματα και φυσικά το μεγάλωμα των παιδιών πριν 47 χρόνια ήταν διαφορετικό! Πως να μάθει τώρα μια γιαγιά στα 70 κάτι όλα αυτά τα καινούρια που ακόμα μέχρι και σήμερα προτιμά να ασχολείται με μόνο όσα ξέρει. Εδώ μίξερ έχει για το κέϊκ και προτιμά να χτυπά το βούτυρο με το χέρι! Τέλος πάντων, της το κάναμε κουβέντα, δεν αρνήθηκε, αλλά είναι και το ότι για ένα μήνα -αν χρειαστεί- θα της βγει η πίστη!
Με τον σύζυγο του είχα πει πως δεν θα την πατούσαμε πάλι όπως με το πρώτο χειρουργείο το γυναικολογικό, γιατί οικονομικά βγήκαμε εκτός ελέγχου, για όλες τις μέρες που έμεινε μαζί μου στο Αλεξάνδρα ενώ επί της ουσίας δεν χρειαζόταν. Να φάει, να πιει και το πέρα δώθε για να μου φέρει ρούχα (γιατί νόμιζα πως θα τελείωνα αυθημερόν) για 4 μέρες που μείναμε στην Αθήνα, έφυγαν περίπου 200 ευρώ στο νερό! Αυτή την φορά του ζήτησα να έρθει μόνο στη μέρα του χειρουργείου. Δεν είναι απαραίτητη η παρουσία του στον προεγχειρητικό έλεγχο στο νοσοκομείο που θα πηγαίνω από ιατρείο σε ιατρείο. Εντάξει; Εντάξει!
Να που του τηλεφώνησε ένας παλιός εργολάβος που τον θυμάται αραιά και που και του δίνει κάνα καλό μεροκάματο έστω και για λίγες μέρες. "Τι κάνω;" με ρωτάει ο Κώστας γιατί οι μέρες δουλειάς που του πρόσφερε είναι για όλο τον υπόλοιπο Φεβρουάριο άρα δεν θα είναι μαζί μου στο χειρουργείο. Του είπα ότι δεν γίνεται να πει "όχι". Είναι μια ευκαιρία να κολλήσει κάνα ένσημο και στην ηλικία μας τέτοια πράγματα δεν είναι να τα κλωτσάμε. "Και όταν είναι για το χειρούργειο; Θα σε αφήσω μόνη σου;", ήταν η απορία του. Λογικό είναι! Γιατί σκέφτομαι πως άντε κι όλα πήγαν κατ'ευχήν στο χειρουργείο, ποιός θα τρέξει για εξιτήρια, για βιβλιάρια και γενικά για τα διαδικαστικά όταν βγω απ'το νοσοκομείο; Μόνη μου θα τα καταφέρω; Να η τρικλοποδιά!
Άρα θα πρέπει να γίνει εκ νέου συζήτηση με γονείς κι αδερφό, να δούμε ποιος θα είναι μαζί μου την μέρα του χειρουργείου αλλά και για το τρέξιμο που χρειάζεται για την επιστροφή στο σπίτι. Ο αδερφός μου θα μπορέσει να πάρει άδεια απ'το σχολείο άραγε για να είναι μαζί μου; Ή θα χρειαστεί να φέρουν την συμπεθέρα απ'το Άργος να κρατήσει το παιδί και να είναι η μάνα μου μαζί μου; 
Όλα τούμπα και φτου κι απ'την αρχή! 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

ΟΛΑ ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΕΜΦΑΝΙΣΘΟΥΝ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΕΓΚΡΙΣΗ.
ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΥΠΟΜΟΝΗ!

Show Emoticons