Τρίτη 18 Μαρτίου 2014

Οι χοντρές της γειτονιάς μου!

Αυτό που λένε ότι ένας χοντρός άνθρωπος κρύβει έναν ευγενικό και καλό άνθρωπο, δεν είναι απόλυτο. Υπάρχουν και οι χοντράνθρωποι που είναι όνομα και πράγμα! 
Στην γειτονιά μου είχαμε τέτοιες περιπτώσεις 2 γυναικών που παρά το πάχος τους έκρυβαν έναν χαρακτήρα αρκετά δύστροπο που αν δεν πήγαινες με τα νερά τους, ήσουν στόχος!

Ας ξεκινήσω με την πρώτη. Είναι ακόμη εν ζωή, αλλά η γειτονιά βρήκε την ησυχία της απ' τον καιρό που τα πόδια της δεν την άντεξαν και πλέον παλεύει κατάκοιτη. Αποτέλεσε την κακή κόρη, νύφη και πεθερά! Για τα δύο πρώτα δεν γνωρίζω απλά βασίζομαι σε όσα ακούγονται κατά καιρούς από "γειτονικούς" ψιθύρους. Σαν πεθερά όμως μας το έχει αποδείξει, η ίδια. Είχε ένα κουσούρι. Όταν μιλούσε στο τηλέφωνο την άκουγε όλη η γειτονιά, θέλαμε δεν θέλαμε. Και τα τηλεφωνήματά της είχαν διάρκεια. Μπορεί να ξεκινούσε από το πρωί  και να το έκλεινε το απόγευμα. Κι αυτό για να καταφέρει να περάσει το δικό της. Έχει 5 γιους. Οι 4 παντρεύτηκαν χωρίς να το πάρουμε είδηση στην γειτονιά, πόσο μάλλον να το πάρει είδηση η ίδια (ο 5ος έμεινε γεροντοπαλίκαρο και φροντίζει κι αυτήν και τον πατέρα του). Οι υποψήφιες νύφες εμφανίστηκαν μόνο για να τις γνωρίσει. Από κει και πέρα άρχισε η μάχη. Το τι τσακωμό έριχνε με τα παιδιά της δεν λέγεται. Να ακούς τους γιους της να την βρίζουν και να μένεις με το στόμα ανοιχτό. Οι αντοχές τους πλέον τους ξεπερνούσαν και δεν άντεχαν άλλο το πολύ το "μπιριμπιριμπιρι" της μάνας τους. Την "στόλιζαν" με όλα τα "κοσμητικά" επίθετα που μπορεί να φανταστεί κανείς και χάνονταν. Ο στόχος της ήταν οι νύφες. Άρχιζε τα τηλέφωνα και γινόταν της μουρλής. Φωνές, κακό, βρισίδια... Να σταυροκοπιέσαι που αυτή η γυναίκα δεν έριχνε νερό στο κρασί της και να δεχτεί τις αποφάσεις των γιων της. Αυτό που κατάφερε με τις "καλές" της πράξεις; Οι 2 γιοί της έμειναν μακριά κι ούτε τα εγγόνια της βλέπει. Οι άλλοι 2 έρχονται για μισή ώρα απλά για να δουν πως είναι στην υγεία της και φεύγουν και η επόμενή επίσκεψή τους να είναι μετά από μήνες πάλι. Και δεν μιλάμε πως οι γιοί της άλλαξαν νομό και πόλη. Στα πέριξ είναι, απλά κρατάνε απόσταση απ' την μάνα τους. Οικογενειάρχες άνθρωποι είναι που δεν θέλουν να διαλύσουν τις οικογένειές του για χάρη της μάνας τους.
Η ίδια δε πριν καταπέσει, έβαλε το "σπίτι" μας στόχο, αφού δεν είχε με ποιόν να τσακώνεται! Όταν θελήσαμε να φτιάξουμε την αυλή μας και την μάντρα μας -βάση σχεδίου εννοείτε κι όχι παράνομα- ήρθε κούτσα κούτσα (λόγω του βάρους της δεν μπορούσε να περπατήσει καλά) και είχε πέσει επάνω στα καλουπώματα να τα ρίξει γιατί λέει κλείναμε τον δρόμο και ήμασταν κακοί άνθρωποι κλπ κλπ. Το τι ακούσαμε απ' το στόμα της δεν λέγεται. Μόνο όταν ήρθε η αστυνομία μπήκε στη θέση της, γιατί δεν είχε το δικαίωμα να κάνει ζημιά αφού ήμασταν νόμιμοι καθόλα κι από την άλλη δεν είχε λόγο να αντιδράσει γιατί το σπίτι της ήταν πολύ παρακάτω από το δικό μας (2 σπίτια πιο κάτω από μας). Τα ίδια είχε κάνει και με τον απέναντι γείτονα της που αποφάσισε ο άνθρωπος να περιφράξει το οικόπεδό του. Έλεγε ότι της έκλεινε τον δρόμο! Και σε αυτή την περίπτωση δεν κατάφερε τίποτε, γιατί νόμιζε πως ο γείτονας ήταν παράνομος, αλλά είχε φροντίσει κι αυτός να είναι νόμιμος και στα πρέποντα μέτρα (αφού ήξερε τι σόι γειτόνισσα ήταν η απέναντί του). Τέλος πάντων... Τα πόδια της λόγω του βάρους της δεν άντεξαν άλλο. Δεν την θυμάμαι ποτέ αδύνατη. Μελαχροινή με κοντά μαλλιά, αλλά όμορφη στα νιάτα της πιστεύω. Τα κουτσομπολιά λένε πως όλα ξεκίνησαν επειδή ο άντρας της ξενοκοίταζε! 

Η 2η, δεν είναι εν ζωή. Πέθανε πριν πολλά χρόνια. Η εικόνα όμως της ηλικιωμένης υπέρβαρης γυναίκας που έβγαζε την καρέκλα της στο δρόμο (αν και είχε ωραιότατη αυλή) για να βλέπει ποιός μπαίνει και ποιός βγαίνει στα σπίτια της γειτονιάς, τρώγοντας γαβάθες με φρούτα, μου' χει μείνει στο μυαλό αποτυπωμένη. Το ότι υπέφερε στη ζωή της το κατανοώ μέχρι ενός σημείου, αφού όλα περνάνε με την πάροδο του χρόνου. Όταν όμως είσαι άξεστος και κακός άνθρωπος, η συμπάθεια που μπορεί να σου είχε κάποιος άλλος, πάει στράφι και σου γυρίζει μπούμερανγκ. 
Είχε 2 γιους. Τον έναν τον έχασε παλικαράκι "σαν τα κρύα τα νερά", όπως μου 'χει πει η μάνα μου, απ' τα ναρκωτικά. Της τον έφερναν ταξιτζήδες, τον άφηναν στην αυλόπορτα της σαν σακί και έφευγαν. Οι καυγάδες ήταν ομηρικοί. Έπεφτε πολύ ξύλο για την δόση. Εκείνα τα χρόνια δεν υπήρχαν θεραπευτικές κοινότητες. Που να πάνε οι γονείς να λύσουν το πρόβλημά τους; Τον μάζευαν στα κρατητήρια, τον άφηναν ελεύθερο, γίνονταν καβγάδες... ώσπου ήρθε το τέλος από υπερβολική δόση. Ο 2ος γιος ήταν το πρότυπο του οικογενειάρχη. Καλοπαντρεμένος, απέκτησε και 2 παιδιά. Μάλιστα με τον μεγάλο του γιο είμαστε συνομήλικοι. Όμως η μάνα του δεν συμπαθούσε την νύφη. Δεν έβλεπε με καλό μάτι, το πως πορευόταν η οικογένεια του γιου της (που επί της ουσίας καλοπορευόταν). Ήρθε έδωσε πήρε...  κατάφερε και τους χώρισε, αλλά χώρισε και τα εγγόνια! Ο γιος της κράτησε τον γιο του και η πρώην νύφη της κράτησε την κόρη. Και θυμάμαι πως όποτε ερχόταν η εγγονή να δει τον πατέρα της και τον αδερφό της, το κοριτσάκι δεν έβγαζε μια μέρα διαμονής. Σε μερικές ώρες είχε φύγει κι αυτό επειδή δεν την ήθελε η γιαγιά της! Με τον εγγονό της δεν τολμούσα να μιλήσω. "Γεια" μου έλεγε -πηγαίναμε και στο ίδιο σχολείο- και απλά του χαμογελούσα. Την άκουγα να του φωνάζει "τι δουλειά έχεις και μιλάς με την γουρούνα"; Δεν ήθελε ο εγγονός της να έχει πάρε δώσε με την γειτονιά. Με τα χίλια ζόρια έβγαλε το παιδί το γυμνάσιο και το έστειλε να δουλεύει να φέρνει χρήματα. Γιος και εγγονός έπρεπε να καταβάλουν τους μισθούς τους σε αυτή. Αποτέλεσμα; Ο εγγονός βρέθηκε να χρωστάει στην εφορία και πήρε των οματιών του και πήγε στην Αμερική μετανάστης. Και να ξεχρέωσε τις οφειλές του, που να τολμήσει να γυρίσει πίσω; Τι να το κάνει να είναι μαριονέτα για την γιαγιά του; Ούτε κοπέλα ούτε φίλους τολμούσε να φέρει στο σπίτι έστω για παρέα για έναν καφέ. 
Εμένα σαν κοριτσάκι δεν ήθελε να με βλέπει να βγαίνω στον δρόμο να παίζω. Μας είχαν πάρει οι γονείς μου ένα ποδήλατο που μοιραζόμασταν με τον αδερφό μου κι ακούγαμε το βρισίδι. "Μμ! Κοίτα την φώκια, κάνει και ποδήλατο"! Η φώκια ήμουν εγώ. Κι αν της αντιμιλούσα "φώκια είσαι και φαίνεσαι", γούρλωνε τα μάτια, κοκκίνιζαν τα παχουλά της μάγουλα και το διπλοσάγωνο και έβγαινε στην φραστική επίθεση "ου! να μου χαθείς φοράδα, γουρούνα... που θα μου αντιμιλήσεις". Κοριτσάκι ήμουν και με στενοχωρούσε κάποιος μεγάλος που ήταν παχύσαρκος να με βρίζει κατά αυτό τον τρόπο. Που αν της αντιμιλούσα ήταν επειδή όποτε με έβλεπε να πηγαίνω με το ποδήλατο στον μπακάλη, εκείνη καθόταν στον δρόμο και την ενοχλούσε να με βλέπει. Θεωρούσε τον δρόμο ιδιοκτησία της και όταν καθόταν, μόνο πεζός είχε πρόσβαση κι όχι ποδήλατα! Και μασούλαγε. Όποτε την έβλεπα όλο και κάτι θα μασούλαγε. Φορούσε γκρίζες ρόμπες με ανθάκια άσπρα, μονίμως είχε μια ποδιά περασμένη απ' την μέση (έτσι φαίνονταν τότε οι ... καλές νοικοκυρές, με μια ποδιά στη μέση) που είχε μια τεράστια τσέπη που μονίμως ήταν γεμάτη. Παρά τα κιλά της, δεν υπήρχε ίχνος καλοσύνης πάνω της. Ποτέ δεν την θυμάμαι να με συμπάθησε κάπως. Ο έρμος ο άντρας της, σερνόταν από πίσω της σαν σκυλάκι. Μόνο γάβγιζε που και που, αλλά κι αυτό του το έκοβε. Παχουλή, τεράστια, με χοντρά πόδια και κοντή. Για το αν ήταν όμορφη... Δεν ξέρω! Μου φαινόταν μια συνηθισμένη γιαγιά με ψαριά μαλλιά, μαζεμένα σαν λουκάνικο πίσω στον αυχένα...  Που παρά το πάχος της, δεν υπήρχε περίπτωση να μην βγει έξω για σουλάτσο στις γειτονιές. Η τέχνη της; Το κουτσομπολιό. Η γειτονιά μας βρήκε την ησυχία της, όταν ο Θεός αποφάσισε να την πάρει.

Πλέον στην ίδια γειτονιά χοντρή νεώτερης γενιάς είμαι εγώ. Μία και μοναδική. Και όχι ο τύπος της χοντρής που περιέγραψα παραπάνω. Ευτυχώς!!! :D
To κείμενο προήλθε από μια αναλαμπή που είχα σήμερα το πρωί, εντελώς ξαφνικά που διαπίστωσα πως η γειτονιά μας είναι πολύ ήσυχη πλέον! 8)



post signature

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

ΟΛΑ ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΕΜΦΑΝΙΣΘΟΥΝ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΕΓΚΡΙΣΗ.
ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΥΠΟΜΟΝΗ!

Show Emoticons